Topal Hafız, Hızır'ı (as) Misafir Ediyor

Topal Hafız, Hızır'ı (as) Misafir Ediyor #hızır (as) #ladikliahmet #topalhafız #aliosmankarahan #saidnursi #bediüzzaman #hızırbereketi #hızır #bereket #ramazanbereketi
Topal Hafız, Hızır Aleyhisselamı Misafir Ediyor

Bediüzzaman ile tanışma bahtiyarlığına eren Ali Osman Karahan’ın, nam-ı diğer Topal Hafız’ın kerametine bir çok kişi şahit olmuştur. Bunların en ilginçlerinden birisi Hızır Aleyhisselam ile ilgilidir. Topal Hafız’ın kızı Zeynep Hanım o günleri şöyle anlatıyor.
“9, 10 yaşlarındayken bir gün nur medresesinin kapısı çaldı. Koşarak açtım.
Babam,
-Buyur. Hoş geldin, deyip misafiri içeri aldı.
Misafir,
-Ben tanrı misafiriyim. Ne kadar kalayım?, dedi.
Babam,
-İstediğiniz kadar buyurun, dedi.
Akşama yakın bir zamandı. Babam yemeğini götürdü. Geldiğinde,
-Misafirimiz de öğün yiyormuş. Ona göre hazırlayın, dedi.
Odanın birini kendisine tahsis ettik. Meğerse gündüz oruçluymuş. Gece de vaktini ibadetle geçiriyormuş. Biz ona, o bize alıştı. Akşam yemeğini yer, tekrar niyet eder. Uyur, uyumaz, bilmiyoruz, rahatsız etmezdik. Bir gün akşam yemeğini hazırlarken babaannem babama içini açtı.
-Hafız yavrum, misafirin başım gözüm üstüne kalsın. Benim merak ettiğim 60 gün geçti, hiç arayan soran yok. Çocukları, eşi filan yok mu acaba?
Babam,
-Sorulur mu anne? Adını bile bilmiyorum, dedi.
Çok ibadet ettiği için ona “Derviş Amca” demiştik. Çok konuşmazdı. Bir gün ben yemeğini indirdim. Kapıyı çaldım. Açtı.
-Kızım sen onu götür. Bana bir tas tuz getir, dedi.
Yukarıya çıktım. Babam,
-Neden getirdin? Ezan okunacak. Çabuk götür, dedi.
Ben,
-Baba istemedi. Tuz istiyor, deyince tuzu alıp aşağıya götürdü.
Ben de gittim. Derviş Amca eline bir kaşık tuz alıp ağzına koydu. Babama dönüp,
-İmtihanı kazandın evlat, dedi ve poçusunu alıp geldiği gibi sessizce gidiverdi.
Nereye gitti, kimdi, bilmiyordum. Aklımdan hiç çıkmadı. O odaya girdiğimde karşılaşacakmışım gibi olurdum.
Babam vefat ettikten 3 sene sonra kalp gözü açık bir zat misafirimiz oldu. Gayr-i iradi kendisine Derviş Amcadan bahsettik. Bu sözler üzerine misafirimiz bize bir resim gösterdi. Gözlerime inanamadım, zira gösterdiği zat Derviş Amca idi. Hayretler içinde kalarak,
-Derviş Amca, diyebildim.
Misafirimiz yine dile geldi.
-Misafir ettiğiniz kişi Hızır Aleyisselamın talebesi Ladikli Ahmet Efendiymiş.
Şaşkınlığım bir kat daha arttı. Demek bizim evimizi ziyaret eden Hızır’ın talebesiymiş. Belki babam biliyordu kim olduğunu ama hiç söylemedi.
Hızır Bereketi
Babamın misafire karşı farklı bir ehemmiyeti vardı. Bir Ramazan günü akşama doğru babamı kapının önüne oturmuş ağlarken gördüm.
-Ne oldu baba?
Konuşamadı. Bir müddet sonra mırıldandı.
-Allah’ım bu gün ne günah işledimse affet. Bu gün iftara kimse gelmedi.
Sonra pazardan gelen bir genci çağırdı.
-Evlat ezan okunacak, geç kalma. Bu gün benim misafirim olur musun?
-Tabiî ki hocam, dedi.
Babamın yüzünde güller açtı. Sarılarak içeri girdiler. Misafir on nasipten birini yer, dokuzunu ev sahibine bırakır gider.
Babamın zaman içinde talebeleri çoğaldı. Kiraladığı evler de yetmeyince 4 katlı bir evin tamamını kiraladı. Talebeleri oraya yerleştirdi. Oranın aşçısı, bulaşıkçısı, belletmeni, velisiydi.
Bu evin yapımıyla uğraşırken yaşadıkları bir hadiseyi anlatmıştı annem. Çok etkilendim. İlk katı alelacele bitirdik. Kurumasını beklemeden oturduk. Duvarlarından arpalar süymüştü. İkinci kata başladık. Öylesine meşakkatli günlerdi ki… 3 çocuk var. Ustalara yemek hazırlıyoruz. Kerpiç kesip yetiştiriyoruz. Her şey elle hazırlanıyor. Bir gün ekmek yapacağım fırında ama bir dahakine un yetmeyecek. ‘Buğdayı değirmene götürüp öğütürüz.’ dedim. Fakat değirmene gitmeyi unuttuk. Bu arada her hafta ekmeği yapıyoruz. Aylar geçti. Babanın aklına geldi.
-Sen bir ara bitti demiştin unu. Nerden bulup yapıyorsun bilmem, bitmedi.
O an farkına vardık Hızır elinin değdiğini. Gidip baktığımda bitmiş. Allah rızkımızı, ömrümüzü bereketlendirsin. Şanına yakışan, hakkıyla kulluk edebilmeyi nasip etsin inşallah.amin”