03. Σκιάχτρο - Αν

Facebook page: https://www.facebook.com/profile.php?...
Spotify: https://open.spotify.com/artist/2xj9x...
Παραγωγή: Tsekos/Σκιάχτρο
Δειγματοληψία: Μαρία Παπαγεωργίου - Αν
Στίχοι Ρεφρέν: Νίκος Μωραΐτης
Μίξη/Mastering: Tsekos
Προγραμματισμός: Tsekos
Artwork: Aristoteles Yaprakas

Στίχοι
Ξέρεις τι είναι η ανασφάλεια εν τέλει;
Να ανοίγεις πληγές για να πειστείς πως μέσα σου αίμα ακόμα τρέχει. Το πιο κοντινό σου αστέρι, δεν ειν’ το φωτεινότερο μα φέγγει κι ειν’ το πρώτο κάθε βράδυ που σου στέλνει φως. Οι άμυνες που ‘χες κάποτε κόλλησαν πάνω σου και γίναν κέλυφος.
Σκέψεις, σκέψεις, σαν να λειτουργεί σαν ξένο σώμα ο εγκέφαλος…
Είναι για αυτούς που είδαν κατάματα του τέρατος τα μάτια.
Το άλλο σου μισό είναι και η άλλη όψη του κέρματος, στην αλφαβήτα το Άλφα. Κι όταν το δεις ολόκληρο το κέρμα αλλάζει γράμμα…Το κέρμα γίνεται Κάρμα. Όλου του κόσμου οι μοναξιές σαν να σβήσαν σε 5 βράδια. Έπεσες και σηκώθηκες. Στεγνώσανε τα δάκρυα. Όσα «Αν» και να μαζέψω δεν φτιάχνω πραγματικότητες. Και εσύ φοβάσαι πως η φλόγα δεν κρατάει για πάντα. Κι αν η τριβή την σβήνει, φέρνει και θερμότητες. Ψύχος η μοναξιά. Όπως οι νύχτες χωρίς φεγγάρια.
Για μένα εγώ γονιός συνάμα για μένα και ο δάσκαλος κι υπό την οπτική αυτή ο γιος σου μάνα μεγάλωσε μπάσταρδος. Μυαλό ξυράφι. Στην καρδιά μου αγράμματος. Σαφώς άνθρωπος που νιώθει πόνο είναι ζωντανός. Μα όταν νιώθει τον πόνο του άλλου είναι και Άνθρωπος. Ο χώρος στην ζωή μου ελάχιστος κι όσοι φύγαν απ’ αυτή φύγαν μόνιμα. Κλείσαν οι πόρτες κι οι πόρτες μου απ’ έξω πια δεν έχουν πόμολα.
Τρέμω έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα ‘χουν απόσταση και δεν θα εννοούν χιλιόμετρα. Στο καρπό τους τον χρόνο θα φοράνε, λες και είναι κόσμημα! Από τον στίχο πάνω του,
ο τοίχος ο ίδιος θα ‘χει παραπάνω αξία και νόημα. Κι η συγγνώμη λιγότερη από ένα ξερό «δεν το ‘θελα». Φοβάμαι όταν το πρόβλημα θα με βολεύει ως πρόσχημα, κι εσύ στα μάτια κάποιου θα ‘σαι μία ακόμη του γκόμενα… Η κάθε μέρα μου θα αλλάζει μόνο στο όνομα, θα μένει ίδια πριν και μετά τις 12. Ο δρόμος, ανήκει σε όσους άφησαν πνοή και αίμα στο οδόστρωμα λεβέντη. Όχι σε εμάς. Τα μάτια μου στην πλάτη. Γιατί είδα και τις δυο έννοιες του εφιάλτη πίσω απ’ τα όμορφα. Είναι ιερή λέξη ανάγκη… Και τρομάζει. Ειδικά αν σημαίνει πιο πολλά
απ’ τα πρόσωπα η μεταξύ τους ατμόσφαιρα. Απ’ την άλλη…
κάποιοι από εμάς δεν πέσαμε, πατήσαμε τη χειμερία νάρκη. Απ’ το κρεβάτι που δεν λέω να κλείσω μάτι ως του κουβαριού την άκρη δεν είναι η άρνηση αβάσταχτη, είν’ η υπερανάλυση… Μα κερδίζεις κι ας χάσεις σε μια μάχη που ήταν άνιση. Αν κάτι αλλάζει είμαστε εμείς και κατ’ επέκταση η κατάληξη κι οι στόχοι…
κι αν ακόμα απορείς τότε εξαρχής η απάντησή σου ήταν όχι.
Ιδέα δεν έχεις.