Odszkodowanie za wypadek drogowy (uszkodzenie ciała)

www.prawomocni.pl
Zadośćuczynienie stanowi postać odszkodowania, jednak w przeciwieństwie do odszkodowania za szkodę majątkową, przyznawane jest za krzywdę wywołaną naruszeniem dóbr osobistych. Przesłankami zasądzenia zadośćuczynienia na podstawie art. 445 KC jest wyrządzenie krzywdy w postaci: uszkodzenia ciała, wywołania rozstroju zdrowia, naruszenia wolności lub integralności seksualnej czynem niedozwolonym. Krzywda może mieć charakter cierpień fizycznych lub moralnych.

Przy ocenie słuszności zadośćuczynienia z tytułu uszczerbku należy brać przede wszystkim pod uwagę: nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w dziedzinie życia osobistego i społecznego.

Roszczenie o zadośćuczynienie wynagrodzić ma cierpienia i krzywdę poniesioną przez pokrzywdzonego, jest ono związane bezpośrednio z osobą pokrzywdzonego i wygasa z chwilą jego śmierci. Natomiast jeśli pokrzywdzony zdecydował się wnieść powództwo, jego śmierć w trakcie postępowania nie powinna zwalniać sprawcy krzywdy z odpowiedzialności. Spadkobiercy dziedziczą roszczenie do wysokości, do jakiej zostało uznane albo do wysokości wskazanej przez spadkodawcę w pozwie. Spadkobiercy nie mogą zmienić powództwa, podwyższając kwotę jakiej żądał pokrzywdzony.
Cechą charakterystyczną szkody niemajątkowej jest jej niewymierność w pieniądzu. Wobec tego nie można dokładnie obliczyć jej wielkości, co wynika z samej istoty krzywdy. Ma to zastosowanie zarówno do szkody niemajątkowej, wyrządzonej wskutek naruszenia dóbr osobistych, jak również bólu oraz cierpienia, odczuwanego w przypadku śmierci osoby najbliższej.