Adam Mickiewicz, Arcymistrz

„Arcymistrz” powstał w roku 1830 r. w Rzymie.

Henryk Gradkowski, analizując wiersz, zwrócił „uwagę na ekspozycję wyrazu „mistrz”. Stanowi ono słowo-klucz całości. Już w tytule się pojawia, z dodatkowym epitetem „arcy”. To sygnał, że będzie mowa o artyście najwyższego lotu. A potem – w każdej strofie odczytujemy słowo „mistrz”, najpierw w odniesieniu do Boga Stwórcy, potem objawionego Syna Bożego. I wreszcie słowo „mistrz” pojawia się jako składnik wyrazu „sztukmistrz” – z epitetem „ziemski”. Wprowadzenie opozycji – „mistrz” i „sztukmistrz” – jest genialnym ujęciem dystansu między dziełem Bożym a ludzkimi usiłowaniami. Ale zawiera też wskazówkę moralną: każdy artysta powinien naśladować Boskiego „Arcymistrza”, nie tylko w doskonałości tworzenia, ale też w znoszeniu cierpień.

Arcymistrz przynosi zatem apoteozę Boga-artysty, który, zgodnie z przekazem ewangelicznym, czyni rzeczy równocześnie dobre i piękne. Sztukmistrzowie ziemscy, jeśli chcą tworzyć rzeczy cenne, mają iść tą i tylko tą drogą; drogą naśladowania Chrystusa.”

„Istotą dzieł Bożych […] jest ich harmonia, jedność, a może lepiej powiedzieć – jednia – duchów, serc i żywiołów. Ale smutne jest to, że świat dotąd nie może pojąć istoty owej jedności.”

H. Gadkowski, W poszukiwaniu głębi – wiersze „rzymskie” Adama Mickiewicza

---
Grafika: OpenAI SORA
Muzyka: wygenerowane przez Suno AI

www.facebook.com/kodyliteratury

#poezja #mickiewicz #poezjaśpiewana #literatura #poezjapolska #adammickiewicz