Marcia funebre Dolores

Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου.. Δινόσουνα ολάκερη και δεν κράταγες για τον εαυτό σου παρά μόνο την έγνοια αν ολάκερη έχεις δοθεί.. Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου, τότε που μου χαμογελούσες.. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου, είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.. Μα και τι να πει κανείς.. Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου τόσο μεγάλα.. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου έζησα όλη τη ζωή.. Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα και τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας.. Θάθελα να φωνάξω τ' όνομά σου, αγάπη, μ' όλη μου τη δύναμη.. Να το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο, καμιά ελπίδα να μη πεθάνει.. Θεέ μου πόσο ήταν όμορφη, σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων.. Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.. Μισώ τα μάτια μου, που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου.. Θα σ’ ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει, ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής.. Σ’ αναζητάω σαν τον τυφλό, που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας σ' ένα σπίτι που' πιασε φωτιά.. Ά, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ για να σε συναντήσω, γι' αυτό έγινε ο κόσμος.. Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις, κλείνεις έξω απ’ την πόρτα σου έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο.. Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί.. Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό έξω απ’ την πόρτα σου, εσύ θα ξέρεις, πως πέθανε σφαγμένος απ’ τα μαχαίρια του φιλιού, που ονειρευότανε για σένα.. Ποδοπάτησε με, να έχω τουλάχιστον την ευτυχία να μ' αγγίζεις.. :( Δεν φοβάμαι παρά μόνο τον Θεό –εκτός κι αν τον υπηρετώ. Και την Ποίηση –ακόμα κι όταν την υπηρετώ.. Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο έναν κόσμο. Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.. Από τότε ξέρω ότι δεν θα πεθάνω ποτέ –αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα– γιά σένα, Νινίνα μου.. :( Στην αρχή ήταν το χάος. Μετά γεννήθηκα εγώ, μονάχος, σ' έναν κόσμο ραγισμένο, μ' έναν κουρελιασμένο θεό που γύριζε από πόρτα σε πόρτα, ζητιανεύοντας την ύπαρξή του. Ύστερα γίναμε ξαφνικά δύο, φιληθήκαμε. Κι άρχισε να σκοτώνει ο ένας τον άλλον.. Μ' ένα κομμάτι κιμωλίας που βρήκα, ζωγράφιζα αστόχαστα ένα παράθυρο πάνω στον τοίχο. Από αυτό το παράθυρο ήρθε ο πυροβολισμός.. Άσε με τώρα να κοιτάζω το παράθυρό σου, ξέροντας πως μέσα ένας άλλος βυθίζεται μες στη μεγάλη σου άνοιξη: "Εγώ, και ποδοπατημένη από χιλιάδες άντρες, σ’ αγαπώ".. Άσε με στη γωνιά, δεν πειράζει, ας χιονίζει, αυτό το μικρό τετράγωνο φως που ρίχνει το παράθυρό σου, πάνω στο χιόνι, εμένα είναι ο κόσμος μου.. Κι ύστερα, ήρθαν κι όλα τ’ άλλα –η μοναξιά: "από το κατώφλι τους κλαίνε απαρηγόρητα τα παραμύθια", οι τηλεφωνικοί θάλαμοι: "που μου θυμίζουν πόσο μόνος είμαι στον κόσμο", ο γάμος: "ξάγρυπνοι, όπως η γυναίκα στη μοναξιά του γάμου", η απόγνωση και η απουσία: "απελπισμένες γυναίκες που δόθηκαν μονάχα για να ξεφύγουν τη μοναξιά, κι άλλες για να ξεχάσουν εκείνον, ή από εκδίκηση". Κάποτε θα σταθείς μπροστά στον καθρέφτη Νινίνα, απορώντας ποιός απ’ τους δυό μας ήταν ο παρείσακτος, ή μήπως κάποιος τρίτος μας πρόδωσε και τους δυό.. Όλα μπορούσαν να γίνουν στον κόσμο αγάπη μου, τότε που μου χαμογελούσες.. Όταν πεθάνω, θα 'θελα να με θάψουν σ' ένα σωρό από φύλλα ημερολογίου, για να πάρω και τον χρόνο μαζί μου.. Βλέπεις, όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον, είμαστε ήδη νεκροί.. Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ' τη στιγμή που βρίσκουνε μιά θέση στη ζωή των άλλων ή ένα θάνατο για τους άλλους.. Κι όταν πεθάνεις, κανείς δεν ξέρει από πόσους καθημερινούς θανάτους σε προφυλάσσει αυτό το μικρό χωματένιο ύψωμα.. Κι όταν πεθάνουμε, το χώμα που θα μας σκεπάσει, δε θα 'ναι για μας το σκληρό χώμα των νεκρών, μα η απαλή τρυφερή γη, που κάποτε πλαγιάσαμε γυμνοί πάνω της.. Κι όταν πεθάνουμε, να μας θάψετε κοντά κοντά, για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.. :( Φωτίζονται τα χλωμά χέρια των παιδιών που θα πεθάνουν σε λίγο και τα όνειρα των τρελών που είναι ίσως αθάνατοι.. Ποιός απ' τους δυό μας γράφει αυτό το ποίημα έχοντας ένα πολλαπλό εαυτό, μα ένα και μοναδικό σκοτάδι; Και τελικά, τι σημασία έχει το όνομά μου, όταν η μοίρα μας δεν ξεχωρίζει πουθενά, Νινίνα; Κάποτε θα ξανάρθω.. Είμαι ο μόνος κληρονόμος.. Κι η κατοικία μου είναι παντού όπου κοιτώ..

Red Button, 30 Ιουλίου 2012: Τότε που άρχισαν όλα.. Και 25 Μαίου 2015: Τότε που τέλειωσαν όλα.. :( Νινίνα μου, κοιτάζω τη φωτογραφία σου και το μόνο που σκέφτομαι είναι οτι τόσο καιρό παλεύω για την αγάπη σου, που τελικά δεν κατάφερα να κερδίσω ούτε στο ελάχιστο. Ο πόνος μέσα μου μεγάλος, το μόνο που θέλω είναι να σταματήσει αυτή η καρδιά να χτυπάει.. Να σβήσω έτσι, γιατί κουράστηκα να ζω.. :( Are the dead as lonesome as the living? Μου λείπεις πάντα μωρό μου και 'μινάει' πολύ.. 'Νινύχτα' my sweet blue, mo chuisle: your lion

Disclaimer: This video is purely fan made and i'm not making any profit. It is purely for entertainment purposes and in no way meant to offend. I do not own the clips or the songs i used, as they belong to their rightful owners or companies. No Copyright infringement is intended at all.