Sen Bana Bakma | Şiir | Ali Fırat ÇALIŞGAN

Sen bana bakma.
Bu kadar erken yorulmazdım,
sırtlanmasaydım erkenden bu yükü.
Hem belki bu kadar ölmezdim,
her seferinde kalkmaya yeltenmeseydim ayağa. Sırtımda bir dünya lekesi; sildikçe belirginleşen.
Kalbimde yanılgılardan bir delik;
dikildikçe daha da büyüyen.

Sen bana bakma.
Bu kadar çok gülmezdim,
içimden taşmasaydı acılar.
Mesela bir kahkaha patlattığında
çatlamasaydı gönlümün kabukları; hatırlamazdım her seferinde
beni alt eden bu dünyayı.
İnansaydım giydikçe açılacak olan ayakkabılara, yürür gelirdim beni en son bıraktığın yerden,
seni ilk gördüğüm o yere.

Sen bana bakma.
Hala ezberimde o şiir, hatırımda o rüya.
En alçak yerlerden atlayarak düştüm,
en büyük derinliklere.
Mahşerdir şimdi benim içimde kurulan
ve intihar sayılmasaydı gözlerine bakmam,
Unuturum ve unutmak olur benim için dünya. Unuturum unutmasına da
ah şu hafızam; bir guguklu saat gibi
sürekli seni bana hatırlatan.

Sen bana bakma.
Belki de bir yaşamak yorgunluğudur,
benim bu durgun hallerim.
Kaybedilen bir savaş sonrası mütârekedir
her şeyi kabullenişim.
Görür gibiyim bu hikayenin sonunu.
İşgali yakındır güneş gören gözlerimin.
Sen bana bakma.
Nasılsa bulurum bakmadan seni
görmenin bir yolunu.

• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • •

Şiir: Ali Fırat ÇALIŞGAN

Müzik: Hakan YEŞİLYURT | Piraye