Αόρατες αυτιστικές

Για δεκαετίες η εικόνα του αυτισμού δομήθηκε και χρωματίστηκε κυρίως από τα χαρακτηριστικά αγοριών: περιορισμένα ενδιαφέροντα, κοινωνική απόσυρση, επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές. Αυτό το μονοδιάστατο πρότυπο διαμόρφωσε τα διαγνωστικά εργαλεία, τις έρευνες και τις παρεμβάσεις. Ωστόσο, ένας αυξανόμενος αριθμός ερευνών τα τελευταία χρόνια αναδεικνύει μια διαφορετική και συχνά αόρατη παρουσίαση του αυτισμού: αυτή που συναντάται σε γυναίκες και θηλυκότητες.
Η γυναικεία παρουσίαση του αυτισμού δεν είναι απλώς «πιο ήπια», όπως λανθασμένα πιστεύεται. Είναι διαφορετική στον τρόπο που εκδηλώνεται, στον τρόπο που γίνεται αντιληπτή από το περιβάλλον, και τελικά στον τρόπο που (ή αν τε΄λικά) διαγιγνώσκεται. Αυτή η διαφορά δεν είναι μόνο βιολογική, αλλά και κοινωνική, επηρεασμένη από έμφυλες προσδοκίες και στερεότυπα.
Το φύλο λειτουργούσε για δεκαετίες ως φίλτρο της διάγνωσης. Παραδοσιακά, η αναλογία διάγνωσης αυτισμού εμφανιζόταν ως 4:1 υπέρ των αγοριών. Όμως πρόσφατες μελέτες δείχνουν πως αυτή η αναλογία υποεκτιμά τη διάγνωση στα κορίτσια, κυρίως λόγω του φαινομένου που περιγράφεται ως camouflaging / masking. Οι αυτιστικές γυναίκες συχνά μαθαίνουν να αποκρύπτουν τα νευροδιαφορετικά τους χαρακτηριστικά, να προσαρμόζονται στις κοινωνικές προσδοκίες και να μιμούνται συμπεριφορές που θεωρούνται «κανονικές».
Όπως αναφέρουν οι Hull et al. (2020), το κοινωνικό φύλο παίζει κρίσιμο ρόλο στην εμφάνιση και ερμηνεία των συμπτωμάτων. Τα κορίτσια ενθαρρύνονται από μικρές ηλικίες να είναι κοινωνικά ευπροσάρμοστα, να φροντίζουν τους άλλους και φυσικά να είναι «ευγενικά». Έτσι, οι αυτιστικές εκφράσεις που δεν ευθυγραμμίζονται με αυτές τις προσδοκίες είτε καταπιέζονται είτε επανανοηματοδοτούνται ως «ντροπαλότητα», «ευαισθησία» ή «ιδιαιτερότητα».
Δείτε περισσότερα στο βίντεο...