ลมหายใจสุดท้ายแห่งสายน้ำ (กวีบรรเลง)

ลมหายใจสุดท้ายแห่งสายน้ำ (กวีบรรเลง)
ดนตรี บทกวี ศิลปะ
Land Art แผ่นดินนี้มีความงาม
วาดดิน : สงัด องอาจ
วาดคำ : ยินกวี
สถานที่สร้างสรรค์ : สวนนิเวศเกษตรศิลป์ อ.ลำดวน จ.สุรินทร์
🤟🤟🤟🤟🤟🤟🤟🤟🤟🤟🤟🤟
๐หอมอวล มวลถิ่น แผ่นดินแม่
สืบแต่ ชาติพันธุ์ อันหลากหลาย
กองเกวียน เวียนผ่าน ดินดานทราย
หวังได้ พบดินดำ น้ำชุ่มเย็น
๐ข้าวปลา อาหาร การเซ่นสรวง
บำบวง ปวงผี บัดพลีเซ่น
ผีแถร ผีฟ้า ให้มาเป็น
อนึ่งเช่น เป็นอีสาน ที่ผ่านมา
๐หล่อเลี้ยง เสบียงกรัง ทั้งผอง
ตลอดของ สองฝั่ง ทั้งซ้ายขวา
ความมั่งคั่ง ยังเลี้ยงหล่อ ต่อวิญญาณ์
คือชีวา แห่งชีวิต และจิตใจ
๐น้ำโขง โยงใย ให้ลุ่มโขง
ยึดโยง โขงลุ่ม ให้ชุ่มไหล
พันเกาะ หมื่นแก่ง แหล่งดินใด
พันไมล์ หมื่นลี้ ที่เดินทาง
๐มอบอาหาร การกินอยู่ สู่สองฝั่ง
มอบให้ทั้ง การกำเนิด และเกิดสร้าง
มอบจารีต ฮีตคอง ครรลองทาง
งามรุ่งราง ข้างนที ศรีโคตรบูรณ์
๐ร้อยชาติ พันปี ที่โอบอุ้ม
เย็นชุ่ม เอื่อยไหล ไม่สิ้นสูญ
มหานที นี้ถึงคราว ร้าวอาดูร
พนาสูร สิ้นน้ำท่า ชลาลัย..
๐รวยริน ใกล้สิ้นดับ กับลำโขง
ตายโหง ผักปลา ถิ่นอาศัย
สายน้ำ ทั้งผอง นี้ของใคร
คือผู้ใช้ สิทธิ์ถือเอา เข้าครอบครอง
๐ฟันเฟือง เครื่องจักร ลงปักทิ่ม
ตอกลิ่ม ความเจ็บช้ำ ให้ลำของ
อกแม่ คงคา น้ำตานอง
มนุษย์ผอง เผ่าพันธุ์ อันตราย
๐คอนกรีต เหล็กกล้า หนากั้น
กี่ชั้น กั้นกลาง ระหว่างสาย
ล้านชีวิต ลอยคอ รอวันตาย
มนุษย์ร้าย ผู้กระทำ ย่ำยี
๐อุษาคเนย์ เซทรุด ใกล้หลุดล่ม
ดินน้ำลม แล้งสิ้น ทุกถิ่นที่
เส้นเลือดใหญ่ ไหลมา ชั่วตาปี
ถึงบัดนี้ มาแห้งโหย โรยรา
๐ธรณี นี่เห็น เป็นพยาน
สืบบ้าน เมืองไป ในไม่ช้า
ภัยพิบัติ จะกัดกิน สิ้นโลกา
มนุษย์มนา จะฆ่าฟัน กินกันเอง
R-non