Jak odpuścić człowiekowi, który odszedł

To kazanie dotyka jednego z najtrudniejszych momentów w życiu człowieka — gdy ktoś odchodzi, zostawiając w sercu pustkę, pytania i ból. Odpuścić nie znaczy zapomnieć. Odpuścić to pozwolić, by ta historia przestała ranić przy każdym wspomnieniu. To zgoda, że nie wszystko musiało się ułożyć tak, jak planowałeś.

Pawlukiewicz mówił, że trzymanie kogoś na siłę w sercu często bardziej niszczy tego, kto trzyma, niż tego, kto odszedł. Człowiek potrafi latami prowadzić w sobie rozmowy, których już nie ma, wracać do słów, których nie zmieni, i wypatrywać powrotu, który może nigdy nie nastąpić. A Bóg w tym wszystkim nie mówi: zapomnij. On mówi: oddaj Mi to, czego nie uniesiesz sam.

Odpuścić to pozwolić drugiemu iść swoją drogą bez ciągłego bólu w środku. To nie jest akt chłodu, ale akt zaufania. Czasem największą miłością jest pozwolenie komuś odejść bez nienawiści, bez żalu, bez zamrożonej nadziei. Odpuścić to także pozwolić sobie żyć dalej bez poczucia winy, że nadal oddychasz, śmiejesz się, planujesz.

To kazanie przypomina, że Bóg potrafi zamknąć to, co dla nas wciąż jest otwartą raną. Nie zawsze przez nagłe ukojenie, ale przez czas, ciszę, nowe światło, które przychodzi powoli. I że nawet po największym odejściu serce człowieka może znowu nauczyć się ufać.

#odpuścić
#odejście
#uzdrowienie
#bliskość
#relacje
#cisza
#czas
#zaufanie
#Bóg
#nowypoczątek