نقد طوفانی حسن روحانی به سخنرانی آیت الله خامنه‌ای و ضرورت پاسخگوکردن رهبری در مورد جنگ احتمالی

#ایران #اسراییل #آمریکا #روحانی #خامنه‌ای
در آیندهٔ نزدیک، صحنهٔ سیاسی ایران به‌سمت یک دوقطبی فشرده و تعیین‌کننده حرکت می‌کند؛ دو قطبی که حاصل فرسایش ساختار، فشارهای خارجی و بن‌بست تصمیم‌گیری در جمهوری اسلامی است. این دو قطب، با دو رویکرد کاملاً متفاوت نسبت به مفهوم «بقا»، شاکلهٔ اصلی نظم سیاسی آینده را می‌سازند:

۱. قطب نخست: جریان وفادار به آیت‌الله خامنه‌ای
این طیف که ریشه‌هایش در هستهٔ سخت قدرت، بخش‌های امنیتی-نظامی و نیروهای ایدئولوژیک قرار دارد، تقابل را نه یک ابزار موقت، بلکه تنها گزینهٔ واقعی بقای نظام می‌داند.
از نگاه آنان، هرگونه عقب‌نشینی یا تعامل سازنده با غرب—خصوصاً آمریکا—به ویرانی کامل ساختار موجود منجر می‌شود. به همین دلیل، راهبردشان ادامهٔ مقاومت، تشدید سیاست خارجی تهاجمی، کنترل سخت‌گیرانه‌تر داخلی و حفظ انسجام امنیتی است.
این قطب، بقای جمهوری اسلامی را در «تشدید تضادها» می‌بیند.

۲. قطب دوم: جریان در حال شکل‌گیری حول محور روحانی و نیروهای متمایل به تعامل
این طیف به این تحلیل رسیده که جمهوری اسلامی در شرایط فعلی نه توان ادارهٔ کشور را دارد و نه منابع لازم برای ادامهٔ تقابل.
در نگاه آن‌ها، تنها راه بقا گذار از تنش به‌سمت گفت‌وگو، احیای حداقلی روابط خارجی، بازسازی اقتصاد و ارائهٔ نوعی «عادی‌سازی» در سیاست داخلی و خارجی است.
این جریان که ریشه‌هایش در بوروکراسی، بخش‌هایی از تکنوکرات‌ها و شبکه‌های سیاسی نزدیک به روحانی است، به دنبال بازتعریف جمهوری اسلامی در قالبی نرم‌تر، پراگماتیک‌تر و با پذیرش نسبی نظم بین‌المللی است.

نتیجهٔ این روند
با فرسایش کامل جناح‌های میانی، کنار رفتن اصولگرایان غیرایدئولوژیک و اصلاح‌طلبان سنتی، آیندهٔ سیاست ایران به میدان رقابت و تضاد میان همین دو نیرو تقلیل می‌یابد.
در یک سوی میدان قدرتی است که بقای خود را در «تقابل دائمی» می‌بیند و در سوی دیگر جریان رو به رشدی که «تعامل» را تنها راه تنفس و دوام ساختار موجود می‌داند.

این دو قطب—در نبود بدنهٔ اجتماعی گسترده اما با پشتوانهٔ بخش‌هایی از ساختار قدرت—آیندهٔ کوتاه‌مدت و میان‌مدت ایران را شکل خواهند داد.