اعتراض در بن‌بست؟ | نگاهی به مذاکرات اصل ۲۷ قانون اساسی

«تشکیل اجتماعات و راه‏پیمایی‌‏ها، بدون حمل سلاح، به شرط آن که مخل به مبانی اسلام نباشد آزاد است.»
این جمله‌ای است که در اصل ۲۷ قانون اساسی ذکر شده است. عبارتی که محصول گفتگوهای چالشی زیادی بود. برخی ناظران، این اصل را تنها یک نمایش برای مترقی بودن اصول قانون اساسی تلقی می‌کنند و معتقدند قیود اصول قانون اساسی از جمله اصل ۲۷ از اثرات مخربی برخوردارند. متن این اصل باعث می‌شود تا دست دولت در برخورد با هرگونه تجمعی باز باشد.
در مقابل، عده‌ای با ارجاع به مذاکرات قانون اساسی، غرض مقنن (قانون‌گذار) را ملاک در تفسیر می‌دانند و انسدادِ اعتراض را ناشی از غلبه قوانین عادی بر اصول قانون اساسی تحلیل می‌کنند؛ چرا که بدون مجوز وزارت کشور، هرگونه تجمعی، غیر قانونی اعلام می‌شود.
با توجه به اینکه متن اصل در چند جلسه و در تاریخ‌های مختلفی بررسی شده، ما در مدرسه آزادفکری تلاش کردیم با گزارشی از مجلس خبرگان قانون اساسی، «معمای اعتراض مجاز» در ساختار حقوقی جمهوری اسلامی را با دقت بیشتری پیگیری کنیم تا فضای بهتری را برای داوری این نزاع مهم فراهم کنیم.