چرا نمی‌توانیم یک رابطه ناسالم را رها کنیم؟وابستگی عاطفی یا اعتیاد شیمیایی؟ 😩

در بسیاری از روابط، الگوی رفتاری طرف مقابل می‌تواند به‌گونه‌ای باشد که سیستم پاداش مغز ما را فعال کند. وقتی توجه، محبت یا رفتارهای متغیر دریافت می‌کنیم، مغز ما دوپامین ترشح می‌کند؛ نوروترانسمیتری که نقش کلیدی در یادگیری، وابستگی و ایجاد انگیزه دارد. 🧠⚗️

این الگوی «تقویت ناپیوسته»—یعنی دریافت محبت به‌صورت نامنظم—یکی از قوی‌ترین محرک‌ها برای شکل‌گیری وابستگی رفتاری است. مغز ما یاد می‌گیرد که با کوچک‌ترین نشانه توجه، سطح دوپامین را بالا ببرد و همین باعث می‌شود حضور آن شخص تبدیل به منبع اصلی لذت و آرامش شود.

زمانی که این منبع ناگهان کاهش پیدا می‌کند یا قطع می‌شود، مغز وارد وضعیتی شبیه کمبود دوپامین می‌شود. نتیجه؟
احساس بی‌قراری، اضطراب، دلتنگی شدید و تمایل مداوم برای بازگشت به همان فرد—even اگر رابطه برای ما ناسالم بوده باشد. 🔄💔

در این مرحله، بسیاری از افراد به‌جای جبران این کمبود از طریق رفتارهای سالم مثل:
• فعالیت بدنی 🏃‍♂️
• ارتباط اجتماعی 🫂
• تجربه‌های تازه و لذت‌بخش ✈️
• یادگیری و تحریک ذهنی 📚

تمام تمرکز خود را روی «بازگرداندن طرف مقابل» می‌گذارند. در واقع، این واکنش بیشتر ناشی از سازوکارهای عصبی و سقوط دوپامین است تا عشق واقعی.

شناخت این فرآیند به ما کمک می‌کند درک کنیم چرا حتی پس از خیانت، بی‌توجهی یا جفا همچنان توان رها کردن فرد مقابل را نداریم:
ما وابسته به الگوی شیمیایی رابطه شده‌ایم، نه خودِ رابطه. 🧩

#روانشناسی_رابطه #آموزش_روانشناسی #دوپامین
#Neuroscience #Dopamine #AttachmentTheory #BehavioralScience #ToxicRelationships



   / @chimanparizan  
   / @chimanparizan  
   / @chimanparizan