ΘΕΛΩ ΣΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ- ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ

Η Σοφία Παπάζογλου παρουσιάζει τις «Δικές μας ξένες: Ρόζα, Στέλλα και Μαρίκα».

https://open.spotify.com/album/7MVOGQ...

Θέλω στα μπουζούκια
α' εκτέλεση: Μαρίκα Νίνου, Αθήνα 1950

Μουσική-Στίχοι:Γιώργος Μητσάκης

Follow:
https://www.facebook.com/profile.php?...
/ sofiapapazoglou72

  / sofiapapazogl.  .

---------------------------------------

Ορχήστρα:

Μπουζούκι: Σπύρος Πατράς
Ακορντεόν: Ντάσο Κούρτι
Κιθάρα: Βασίλης Κετεντζόγλου
Κοντραμπάσο: Νίκος Γύρας

Ηχοληψία - mastering: Παναγιώτης Κολοκοτρώνης- Temple studio
Το γύρισμα του βίντεο έγινε στη μουσική σχολή Εστουδιαντίνα

Σκηνοθεσία - μοντάζ: Κώστας Λιάκος
Distribution & Marketing: https://wemusic.gr/

----------------------------


#sofiapapazoglou #marikaninou #rebetika
----------------------------




Εκατό χρόνια μετά τη μικρασιατική καταστροφή του 1922, οι τρεις εμβληματικές τραγουδίστριες Ρόζα Εσκενάζυ, Στέλλα Χασκίλ και Μαρίκα Νίνου, οι δύο πρώτες εβραϊκής καταγωγής και αρμένικης η τελευταία, είναι πιο επίκαιρες από ποτέ αφού παρότι δεν ήταν Ελληνίδες κουβαλώντας στη φωνή τους το βίωμα και τον πόνο της προσφυγιάς αγαπήθηκαν πολύ στην εποχή τους και επηρέασαν γενιές τραγουδιστών, συνθετών και ακροατών μέχρι σήμερα.

Τρεις φωνές αξεπέραστες, τρεις τραγουδιστικές περσόνες που στην κυριολεξία «Κελάηδησαν» τα τραγούδια των σπουδαιότερων λαϊκών δημιουργών της εποχής τους.

Η Ρόζα Εσκενάζυ τα Σμυρναίικα-ρεμπέτικα και η Στέλλα Χασκίλ και η Μαρίκα Νίνου τα ρεμπέτικα-λαϊκά σε μια περίοδο που εκτείνεται από το 1932 ως το 1957.

Η Σοφία έχοντας έχοντας επηρεαστεί και μελετήσει σε βάθος αυτές τις φωνές, αποτίνει ελάχιστο φόρο τιμής στις τρεις σπουδαίες τραγουδίστριες, που παραμένουν ζωντανές στη μνήμη και στην καρδιά της αλλά και όσων αγαπούν το γνήσιο ελληνικό τραγούδι.

ΛΙΓΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ MAΡIKA NINOY

Γεννήθηκε το 1922 πάνω στο καράβι Ευαγγελίστρια που έφερνε τη μητέρα της, τις δυο αδερφές της και τον οκτάχρονο αδερφό της Μπαρκέβ απο τη Σμύρνη στον Πειραιά. Οι γονείς της Οβανές (Γιάννης) και Γκιούλα (Τριανταφυλλιά) Αταμιάν ήταν Αρμένιοι της Σμύρνης που γλυτώσανε ως εκ θαύματος στη μεγάλη σφαγή!
Το όνομα της, το έδωσε ο καπετάνιος βαπτίζοντάς την πάνω στο πλοίο, γιατί νόμισαν ότι θα πέθαινε και έτσι ονομάστηκε Ευαγγελία.

Τα πρώτα της τραγούδια της τα έδωσε ο Μανώλης Χιώτης, για να κάνει την πρώτη ηχογράφηση τον Ιούνη το 1948 "Ώρες σε κρυφοκοιτάζω" και "Θα σου πω το μυστικό μου".

Εν τω μεταξύ η μεγάλη της επιτυχία και οι πολλές ίντριγκες με τον Τσιτσάνη, γίνονται αιτία να της δώσουν κι άλλοι συνθέτες σπουδαία τραγούδια, όπως :
O Μητσάκης: "Στα μπουζούκια να με πας", "Βαλεντίνα", "Παλαμάκια" και άλλα, ο Χιώτης: "Παράξενη κοπέλα", "Έχασα τα μάτια τα ωραία Χατζηχρήστος: "Η μικρή του καμηλιέρη" , οι Ριτσιάρδης-Τραϊφόρος: "Η ταμπακιέρα" ,ο Στέλιος Κηρομύτης: "Πες μου γιατί άλλαξες" ,ο Γιάννης Τατασόπουλος : "Το δέκα το καλό" ,ο Σταυρος Τζουανάκος: "Φτάνει που θα μ΄αγαπάει" ,ο Μιχάλης Σογιούλ: "Ο μήνας έχει εννιά" κ.α.

Η Νίνου λέγεται ότι πρώτη τραγούδησε όρθια στα ρεμπέτικα πάλκα εκεί γύρω στο 1951. Ίσως το καθιέρωσε αυτή, αλλά πρώτη ήταν η Λίτσα Χάρμα, που τραγούδαγε μόνο όρθια από το 1948 μαζί με τον άντρα της Τόλη Χάρμα. Και τις δύο έχουμε δει σε ελληνικές ταινίες να τραγουδάνε όρθιες.

Η Νίνου είναι αυτή που έφερε τη Βαγγελιώ Μαργαρώνη, κόρη του τσεμπαλίστα του Βαγγέλη Παπάζογλου, που θαύμαζε ο Τσιτσάνης, Μανώλη Μαργαρώνη, στην ορχήστρα του μεγάλου συνθέτη.

Ο Τσιτσάνης της γράφει τραγούδια που γίνονται τεράστιες επιτυχίες όπως: "Σεράχ", "Είμαι μια δυστυχισμένη", "Τα καβουράκια", "Ζαίρα", "Απόψε κάνεις μπαμ", "Παίξτε μπουζούκια", "Στο Τούνεζι, στη Μπαρμπαριά", "Γειά σου καίκι μου Αϊ Νικόλα", το συγκλονιστικό σε στίχους Κώστα Βίρβου, "Γεννήθηκα για να πονώ", το "Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα" και άλλα πολλά.
Η πρωτοχρονιά του 1957 τη βρίσκει να τραγουδάει στου "Τζίμη" μαζί με τους Σπόρο, Πόλυ Πάνου, Καραμπεσίνη, Γ.Κουλαξίζη, Στ.Βαρτάνη και Μ.Πορτοκάλη.

Με την αλλαγή του χρόνου ξεκινά με τα "Τα καβουράκια", το "Γεννήθηκα για να πονώ", "Τρείς μάγκες είμαστε" και τη "Συννεφιασμένη Κυριακή" διηγείται ο Στέλιος Πλακίτσης πελάτης κείνη την εποχή και ιδιοκτήτης ταβέρνας στα Μεσόγεια.

Μια βδομάδα πριν πεθάνει, η Μαρίκα πηγαίνει σαν θαμώνας, στου "Τζίμη του χοντρού" και θα τραγουδήσει αγέρωχα, όπως διηγείται ο Γιάννης Σταματίου, το "Γεννήθηκα για να πονώ".

Λίγο μετά πεθαίνει στις 23 Φλεβάρη του 1957, ημέρα Σάββατο.