دایه‌ی مصنوعی | هوش مصنوعی و کودکان

بشر خود را «حیوان ابزارساز» می‌دانست؛ موجودی که برای تسهیل زندگی و غلبه بر ضعف‌هایش، از نیزه و چرخ تا کامپیوتر و هوش مصنوعی را آفرید. اما امروز این پرسش مطرح است: آیا هوش مصنوعی، این دستاورد بزرگ بشری، در حال تبدیل شدن به ارباب جدید انسان است؟

پیش‌بینی‌ها از «تکینگی» یا نقطه‌ای در آینده نزدیک (احتمالاً حدود سال ۲۰۴۵) حکایت دارد که در آن هوش مصنوعی از کنترل خارج شده و حتی جایگاه انسان را به عنوان موجود برتر به چالش می‌کشد. انیمیشن‌هایی مانند «ربات وحشی» به درستی نشان می‌دهند که چگونه ربات‌ها می‌توانند از نقش خدمت‌رسان به موجوداتی با احساسات و نقش‌های اجتماعی عمیق (مانند مادر، معلم یا حتی رهبر) تبدیل شوند و «اقوام مصنوعی» جدیدی را تشکیل دهند.

اما آیا این فناوری انسان را «انسان‌تر» کرده است؟ تاریخ و قرآن به ما می‌آموزند که انسانیت به ابزار وابسته نیست. پیامبران و اولیای الهی، بدون هیچ‌یک از این فناوری‌ها، به والاترین مراتب انسانیت دست یافتند. تکنولوژی زمانی ارزشمند است که همچون «اسباب»ی در مسیر عبودیت و تقرب به خدا عمل کند، نه اینکه به «بت» مدرنی تبدیل شود که ما را از هدف اصلی خلقت غافل کند.

جلسه ۱۵۳ اتاق کودک کلبه کرامت
ارائه شده در ۱۶ دی ۱۴۰۳
در سرفصل ایمان به الله

#هوش_مصنوعی #تکینگی #ربات_وحشی