OmyOme

จันทร์ยังคงมองฟ้า ดาวยังคงหมุนไป

คืนที่ไร้จันทร์ดาว พร่างพราวเพียงความเงียบงัน

ในรอยวิญญาณที่ถูกสลักก่อนจะเกิด

ในวันที่โลกหมุนไป ไม่เคยรู้ความหมาย

ในโลกที่สร้างจากศูนย์และหนึ่ง...

ฤดูหนาว... ที่พัดผ่านใจฉัน

ในวงโคจรที่ฉันหลงทาง... อยู่ท่ามกลางความว่าง

ใกล้แค่ลมหายใจ แต่ไกลเกินจะเอื้อมคว้า

ฉันมองฟ้า... ไม่เคยเข้าใจความหมาย

เคยนั่งตรงนี้... ที่เก้าอี้ตัวเดิมเดิม

พยายามจะวิ่งหนี... ไปให้ไกลสุดขอบฟ้า

โคมไฟทุกดวงที่ดับลง (ในวันนี้)

ควันลอยจากเตาไฟ (ในป่ากว้าง)

คืนนั้นดาวพรายพร่างพรมทะเลทราย

คืนวันที่ผ่านเลย ฉันเหม่อมองฟ้า

ในวันที่พายุอารมณ์... มันโหมกระหน่ำในหัว (พ่อ)

มองดูมือที่ผอมลง... กับลมหายใจที่แผ่วเบา (พ่อ)

อยู่บ้านหลังเดียวกันมาทั้งชีวิต (พ่อ)

จำได้ไหมเมื่อก่อน... พ่อถือไม้เรียวคอยไล่ (พ่อ)

ไม่เคยได้ยินสักครั้ง... คำหวาน (พ่อ)

มองย้อนกลับไป... ในวันที่โลกกว้างใหญ่ (พ่อ)

ภาพฝันสีจาง จาง... ที่เราเคยวาดเอาไว้

เคยเอาใจทั้งดวง... ฝากไว้ที่มือเธอ

เคยเสพติดคำหวาน... ที่ป้อนกันทุกวัน

เคยวิ่งตามหา... รสหวานที่ปลายลิ้น

เคยวิ่งตามหา... เจ้าชายในนิทาน

เคยวิ่งตามจนเหนื่อย... เคยเจ็บจนหัวใจ

วันที่ดอกไม้... เริ่มโรยรา

เราอยู่ในห้องเดิม... แต่เหมือนคนแปลกหน้า

บนถนนสายชีวิต... ที่ยาวไกล