เคยวิ่งตามหา... เจ้าชายในนิทาน

เคยวิ่งตามหา... เจ้าชายในนิทาน (ก่อนนอน)
วาดฝันละคร... ว่ารักต้องหวานจับใจ
ต้องมีคนเอาใจ... ประคองไว้ไม่ให้ฉันล้ม
ปรุงแต่งจนล้น... จนลืมรสชาติความเป็นจริง

แต่วันนี้ฉันโตพอ... ที่จะยืนบนขาตัวเอง
ไม่ได้เก่งกาจ... แต่คือหน้าที่ของใจ
เลิกฝากความสุข... ทั้งชีวิตไว้ที่มือใคร
ในวันที่พายุเข้า... ฉันจะกอดตัวเองให้ไหว..(. เพื่อรอเธอ)

รสชาติอาจจะขม... บาดคอ (ในตอนแรก)
แต่แทรกซึม... ให้ฉันตื่นจากภาพลวงตา
(ตื่นขึ้นมาเจอความจริง...)

รักเราก็เหมือน... กาแฟดำแก้วนั้น
ไม่มีน้ำตาลเจือปน... ไม่หวานจนเลี่ยนหัวใจ
ไม่ได้ทำให้ยิ้มร่า... แต่พาให้ยืนได้ไหว
ซื่อสัตย์กับความรู้สึกข้างใน... ไม่ต้องแกล้งดีใจถ้ามันเจ็บ
คือรสขมที่ทำให้ตื่น... และยืนหยัดจนถึงเย็น... ไปด้วยกัน

ขอบคุณความขัดแย้ง... ที่คัดกรองเปลือกนอกออกไป
ให้เหลือแต่แก่นข้างใน... ที่เรามองเห็นค่า
แค่ไข่เจียวจานเดิม... แค่มือสากๆ ที่ลูบหัว
กลับมีค่าเกินตัว... ในวันที่โลกโหดร้ายใส่เรา

ไม่ต้องเป็นเจ้าชาย... ไม่ต้องสมบูรณ์แบบ
แค่เป็นเพื่อนคู่คิด... ที่แนบชิดในวันเปราะบาง
ไม่ต้องแบกฉัน... แค่เดินข้าง ข้าง
ให้รสขมนำทาง... สู่ความมั่นคงที่แท้จริง!

รักเราก็เหมือน... กาแฟดำแก้วนั้น
ไม่มีน้ำตาลเจือปน... ไม่หวานจนเลี่ยนหัวใจ
ไม่ได้ทำให้ยิ้มร่า... แต่พาให้ยืนได้ไหว
ซื่อสัตย์กับความรู้สึกข้างใน... ไม่ต้องแกล้งดีใจถ้ามันเจ็บ
คือรสขมที่ทำให้ตื่น... และยืนหยัดจนถึงเย็น... ไปด้วยกัน

ไม่หวาน... แต่จริง...
(จริงเหลือเกิน)
อยู่กันแบบนี้... ช้า ช้า. เงียบ เงียบ และมั่นคง...

#music #mysongs #เพลง #เพลงของฉัน #love #song