Szefowa zapytała biednego ojca: „Co jest po pocałunku?” — a on powiedział: „Możemy to odkryć?”

Szefowa zapytała biednego ojca: „Co jest po pocałunku?” — a on powiedział: „Możemy to odkryć?”

Deszcz uderzał o wielkie, panoramiczne szyby biurowca w centrum Warszawy, rozmywając światła Pałacu Kultury i Nauki w jedną, drżącą plamę złota i szarości. Była druga w nocy, a na czterdziestym piętrze wieżowca „Spectra Holdings” wciąż paliło się światło. Katarzyna Wielgopolskia, kobieta, której jedno podpisanienie mogło zrujnować lub uratować tysiące miejsc pracy, stała przy oknie, przyciskając czoło do chłodnego szkła. Jej odbicie w szybie ukazywało twarz piękną, ale naznaczoną wyczerpaniem, które pieniądze potrafią jedynie zamaskować, a nie uleczyć. Za nią, w cieniu gabinetu, stał Marek – mężczyzna w znoszonym, choć czystym roboczym ubraniu, ściskający w dłoniach starą czapkę. Nie pasował do tego wnętrza pełnego mahoniu, skóry i dzieł sztuki wartych miliony złotych. A jednak to on był jedyną osobą, którą Katarzyna tolerowała teraz w swojej obecności. Powietrze między nimi było gęste od niewypowiedzianych słów i napięcia, które narastało od tygodni. To nie była relacja szefowa-pracownik. To było starcie dwóch światów, które nigdy nie powinny się przeciąć, a które los splótł w najmniej oczekiwanym momencie. Katarzyna odwróciła się powoli. Jej oczy, zwykle chłodne jak stal, teraz błyszczały dziwnym blaskiem. Podeszła do niego, a stukot jej szpilek brzmiał jak wyrok w pustym biurze. Zatrzymała się o krok od niego, czując zapach taniego mydła i smaru, który paradoksalnie wydawał jej się bardziej prawdziwy niż perfumy jej wspólników. Spojrzała mu głęboko w oczy i zadała to pytanie, które zawisło w powietrzu niczym gilotyna: „Marek, co jest po pocałunku?”.
Jeśli jesteś mężczyzną, który wie, że prawdziwa wartość człowieka nie mierzy się grubością portfela, ale siłą charakteru i honorem – ten kanał jest dla Ciebie. To miejsce dla tych, którzy pamiętają czasy, gdy słowo znaczyło więcej niż kontrakt. Zostaw łapkę w górę, subskrybuj, aby nie przegapić kolejnych części tej historii, i koniecznie napisz w komentarzu, z którego miasta nas oglądasz. Czy to Warszawa, Kraków, czy może mała miejscowość na Podkarpaciu – chcemy wiedzieć, gdzie są nasi widzowie z życiowym doświadczeniem.​
Marek zamarł. Jego serce, zwykle bijące spokojnym rytmem człowieka, który niejedno w życiu widział, teraz uderzało jak młotem. Wiedział, że to pytanie to pułapka. Albo ratunek. Spojrzał na tę potężną kobietę, która mogła go zwolnić jednym gestem, a która teraz patrzyła na niego jak na jedyną deskę ratunku. W jego głowie przemknęły obrazy: chora córka czekająca w domu, niezapłacone rachunki za ogrzewanie, widmo eksmisji z małego mieszkania na Pradze. Ale w jego żyłach płynęła krew ludzi dumnych. Uśmiechnął się więc, nie służalczo, ale z pewną zawadiacką iskrą, której nie zdołała zgasić bieda.