Biedny ojciec usiadł obok swojej szefowej w barze, a następnej nocy wróciła tylko po to, by go zna..

Biedny ojciec usiadł obok swojej szefowej w barze, a następnej nocy wróciła tylko po to, by go zna..

Janusz Kowalski usiadł na twardym, drewnianym krześle w barze "Pod Złotym Lwem" w centrum Warszawy, patrząc na swoją szefową, Katarzynę Nowak, która właśnie zamówiła kolejną kolejkę wódki. Było już po północy, a on wiedział, że powinien być w domu, z synem, który czekał na niego w ich małym mieszkaniu na Pradze. Ale coś w oczach Katarzyny powstrzymało go od odejścia — ten sam smutek, który widział w lustrze każdego ranka od czasu, gdy jego żona Ewa zmarła trzy lata temu. Nie mógł jej zostawić samej. I właśnie ta decyzja — ta jedna, prosta decyzja, aby zostać — zmieniła jego życie na zawsze. Bo następnego dnia Katarzyna pojawiła się przed jego drzwiami, z dokumentami w ręku i słowami, które wstrząsnęły jego światem: "Janusz, jesteś teraz współwłaścicielem firmy. Pięćdziesiąt procent. To wszystko twoje."
Jeśli jesteś mężczyzną, który zna smak ciężkiej pracy, który samotnie wychowywał dzieci i rozumie, co znaczy być szczerym w świecie pełnym zakłamania — ta historia jest dla ciebie, drogi przyjacielu. Zostaw subskrypcję, zostaw łapkę w górę i napisz w komentarzu, skąd nas oglądasz — z Warszawy, Krakowa, Gdańska, Poznania, Wrocławia, a może z jakiejś małej wsi na Mazowszu? Gdziekolwiek jesteś, daj nam znać. Bo historia Janusza jest historią nas wszystkich, którzy nigdy się nie poddali.
Janusz miał pięćdziesiąt siedem lat, wdowiec, ojciec dwóch dorosłych córek i osiemnastoletniego syna, Mikołaja. Pracował jako kierowca dostawczy w firmie "Nowak Logistyka", małej firmie transportowej, która zajmowała się przewożeniem towarów po całej Polsce. Nic nadzwyczajnego. Nic spektakularnego. Po prostu uczciwa praca za uczciwą pensję. I Janusz był z tego zadowolony. Lub przynajmniej, tak myślał — aż do tamtej nocy w barze.
Wszystko zaczęło się trzy tygodnie wcześniej, kiedy Katarzyna Nowak przejęła firmę po śmierci swojego ojca, Andrzeja Nowaka. Miała trzydzieści dziewięć lat, dyplom MBA z londyńskiej uczelni, i reputację kobiety, która nie toleruje głupoty. Wielu w firmie mówiło, że jest zimna, zdystansowana, zbyt wymagająca. Ale Janusz widział coś innego. Widział kobietę, która walczyła sama. Kobietę, która próbowała utrzymać firmę na powierzchni w trudnych czasach. Kobietę, która nikomu nie mogła zaufać, bo wszyscy patrzyli na nią jak na młodszą szefową, która nie zasłużyła na swoje miejsce.