Biedny ojciec zażartował „Prześpijmy się w samochodzie” A szefowa powiedziała „Może być gdziekolwiek

Biedny ojciec zażartował „Prześpijmy się w samochodzie” A szefowa powiedziała „Może być gdziekolwiek

Janusz nigdy nie myślał, że żart wypowiedziany w desperacji może zmienić całe jego życie. Tego zimowego wieczoru, gdy bank zabrał mu dom, a żona zabrała dzieci do swojej matki, siedział w starym Fiacie 126p z ostatnimi trzema złotymi w kieszeni. "Prześpimy się w samochodzie" – powiedział do córki Magdy, próbując ukryć łzy za uśmiechem. Ale to, co wydarzyło się następnego dnia, gdy jego szefowa Beata usłyszała o ich sytuacji i powiedziała te cztery słowa: "Może być gdziekolwiek", uruchomiło łańcuch wydarzeń, który obnażył prawdę tak mroczną, że Janusz żałował, że w ogóle o tym wspomniał. Bo Beata nie mówiła o miejscu do spania. Mówiła o czymś zupełnie innym – o tajemnicy, którą jego rodzina ukrywała przez trzy pokolenia, tajemnicy związanej z jego dziadkiem, wojną i długiem, który należało spłacić krwią. A teraz, siedząc w tym przeklętym małym samochodzie, Janusz zrozumiał, że jego bankructwo nie było przypadkiem – to był pierwszy ruch w grze, która zaczęła się w 1944 roku na spalonych polach Warszawy.​
Jeśli masz ponad sześćdziesiąt pięć lat, wiesz, jak to jest, gdy życie stawia Cię przed ścianą. Wiesz, co znaczy ciężko pracować całe życie i nagle zostać z niczym. Ta historia jest dla Ciebie, kolego. Dla faceta, który przeżył transformację, kryzys, i jeszcze siedzi prosto. Zostaw łapkę w górę, jeśli pamiętasz czasy, gdy słowo było ważniejsze niż papier. I napisz w komentarzach, z którego miasta nas oglądasz – Warszawa? Kraków? A może z małej wioski na Podlasiu? Chcę wiedzieć, gdzie są prawdziwi mężczyźni, którzy nie boją się prawdziwych historii. Subskrybuj kanał, bo takie rzeczy już nie wrócą do telewizji. Tylko tutaj usłyszysz, jak naprawdę było.​
Janusz Kowalski miał pięćdziesiąt siedem lat, gdy wszystko się posypało. Trzej właściciele, dwaj współnicy, jeden bank i czternaście lat budowy małej firmy transportowej – wszystko przepadło w ciągu sześciu miesięcy. Nie przez niego. Nie przez lenistwo. Przez jedną złą decyzję jego wspólnika, który wziął kredyt pod zastaw wszystkiego, co mieli, i zainwestował w „pewny interes" ze swoim kuzynem. Kuzyn zniknął. Pieniądze zniknęły. Bank nie zniknął. I pewnego marcowego popołudnia, gdy śnieg jeszcze nie przestał padać, a wiosna wydawała się niemożliwa, do ich domu w Otwocku przyjechali mężczyźni w garniturach z dokumentami o eksmisji.​