Jak czytać RYSUNEK TECHNICZNY PRZEMYSŁOWY

Jeśli mówisz po polsku, zajrzyj na nasz kanał stworzony specjalnie dla Ciebie 👉    / @jaeslearningpolska   i nie zapomnij zasubskrybować! ✅

• Powiązany artykuł:
https://jaescompany.com/elearning_art...

• Dowiedz się więcej o JAES:
https://jaescompany.com/index.php?lan...

• Oto niektóre produkty zainstalowane przez naszych techników:
https://jaescompany.com/catalogo_marc...

JAES jest firmą specjalizującą się w utrzymaniu zakładów produkcyjnych i zapewniającą pełne wsparcie dla klienta. Rozpoczynając na poradach technicznych, poprzez proces napraw i remontów maszyn, a kończąc na dostarczeniu części zamiennych.

Śledź nas w mediach społecznościowych:
LinkedIn:   / jaescompany  
Facebook:   / jaescompany  
Instagram:   / jaes_company  

W inżynierii, kiedy projektowany jest obiekt, aby przedstawić go graficznie na ekranie lub papierze, używa się rysunku technicznego. Dzięki temu inżynierowie, pracownicy produkcji, a także osoby, które będą korzystać z tego produktu, mogą się ze sobą komunikować i zrozumieć, jak jest on skonstruowany.
W tym materiale omówimy podstawy czytania rysunku technicznego. Dzięki temu w kilka minut nauczysz się poprawnie interpretować różne elementy, które go tworzą.
Istnieją różne normy określające wytyczne dotyczące sporządzania rysunków technicznych, takie jak międzynarodowy system ISO. Jednak w tym materiale przedstawimy jedynie podstawowe zasady, które są ogólnie wspólne dla każdego standardu.
Przyjrzyjmy się bardzo prostemu obiektowi – temu wałowi, który ma wiele cech. Spójrzmy na jego rysunek techniczny.
Aby przedstawić obiekt na papierze, konieczne jest wykonanie kilku jego rzutów, czyli graficznych reprezentacji opisujących przedmiot.
Jak widać, znajduje się tu jego trójwymiarowa reprezentacja, która stanowi pomoc (nie zawsze obecną) w natychmiastowym zrozumieniu kształtu obiektu. Rzut ten wykonany jest w izometrycznej aksonometrii, co oznacza, że osie xyz tworzą trzy równe kąty o wartości 120°.
Następnie mamy rzuty ortogonalne – do zrozumienia kształtu tego obiektu potrzebujemy aż trzech takich rzutów.
W zasadzie może ich być do sześciu – są to dwuwymiarowe obrazy przedstawiające prostopadłe widoki obiektu.
Pierwszą rzeczą, którą należy zrobić, aby zrozumieć rzuty ortogonalne, jest odczytanie tabeli tytułowej, czyli tabeli (zazwyczaj znajdującej się w prawym dolnym rogu), w której zawarte są wszystkie podstawowe informacje.
Zwykle można tam znaleźć:
• logo firmy i nazwisko rysownika (aby wiedzieć, do kogo się zwrócić),
• tytuł, kod lub numer rysunku oraz wszystkie dane potrzebne do identyfikacji i odnalezienia obiektu,
• (często w osobnej tabeli) numer rewizji i datę (aby sprawdzić, czy jest to najnowsza wersja rysunku oraz kiedy został wykonany),
• skalę rysunku oraz format papieru, na którym powinien być wydrukowany, aby zachować właściwą skalę. Te dwie informacje są ze sobą powiązane: rysunek obiektu w większości przypadków nie jest w skali 1:1, lecz jest zmniejszony, aby zmieścił się na kartce papieru. Jeśli jednak rysunek zostanie wydrukowany w odpowiednim formacie, skala będzie poprawna. W tym przypadku skala to 1:1, oznacza to, że rzeczywiście rysunek jest w „skali rzeczywistej” i ma te same wymiary co rzeczywisty obiekt, (jeśli więc zmierzymy wymiary bezpośrednio z kartki za pomocą linijki, będą one zgodne z rzeczywistością), natomiast jeśli byłoby napisane na przykład skala 1:2, oznaczałoby to, że obiekt jest narysowany w połowie swoich rzeczywistych wymiarów (w praktyce zmierzone wymiary muszą być pomnożone przez 2, aby dowiedzieć się, jak duży jest naprawdę), jeśli natomiast byłoby napisane 2:1, mamy do czynienia z powiększeniem, (obiekt byłby narysowany dwukrotnie większy niż w rzeczywistości, więc zmierzone wartości musimy podzielić przez 2).
• Kolejnym istotnym elementem jest symbol określający, czy użyto pierwszego kąta (metoda europejska) czy trzeciego kąta (metoda amerykańska).
Projekcje ortogonalne nie są rozmieszczone przypadkowo, są wyrównane względem jednego z tych dwóch standardów.
W metodzie pierwszego kąta obiekt znajduje się pomiędzy obserwatorem a płaszczyznami rzutowania; wyobrażając sobie sześcian otaczający obiekt, każdy widok jest rzutowany na wewnętrzne ściany sześcianu, który następnie zostaje „rozwinięty”, aby utworzyć wszystkie widoki. Dla uproszczenia można to porównać do położenia obiektu na kartce i obracania go w celu rozmieszczenia różnych widoków.
Natomiast w metodzie trzeciego kąta to płaszczyzny rzutowania znajdują się pomiędzy obserwatorem a obiektem; wyobrażając sobie sześcian otaczający obiekt, każdy widok jest rzutowany na zewnętrzne ściany sześcianu, które następnie zostają „rozwinięte”. Dla uproszczenia: zaczynając od widoku przedniego, po prawej stronie mamy widok prawego boku, u góry widok górny, na dole widok dolny itd. (dokładne przeciwieństwo metody pierwszego kąta).