II wojna światowa: Kulisy bitwy o aliancki konwój atlantycki TM-1

Link do mojej autorskiej książki "Bitwa o Atlantyk. Wojenna epopeja z lat 1939-1945":
https://www.legimi.pl/ebook-bitwa-o-a...
Link do mojej autorskiej książki "U-Booty. Niesamowite misje II wojny światowej": https://www.legimi.pl/ebook-u-booty-n...
Darmowy fragment książki "U-Booty. Niesamowite misje II wojny światowej": https://drive.google.com/file/d/16efP...
Zdobądź ciekawe dodatkowe bonusy!!! Jeżeli podobał Ci się odcinek możesz wesprzeć rozwój kanału poprzez serwis Patronite.pl i tym samym otrzymać ekstra dodatki: https://patronite.pl/Nieznane.oblicza
Możesz również w ramach wdzięczności za przygotowany materiał postawić symboliczną kawę, klikając w ten link: https://buycoffee.to/nieznaneoblicza
Za wszelkie wsparcie z góry serdecznie dziękuję.

W początkach listopada 1942 roku strona niemiecka posiadała pewne szczątkowe informacje mogące świadczyć o przygotowaniach do alianckiej operacji desantowej na kontrolowanych przez Francję Vichy północnych wybrzeżach Afryki. Jednak początkowo nie zostały one odebrane jako tego rodzaju działania, a kiedy już powtarzające się z biegiem kolejnych dni meldunki uświadomiły zarówno Donitza jak i Hitlera, że w rejonie północnej Afryki może dojść do alianckiego desantu, na skuteczną kontrakcję Niemców, było już stanowczo za późno…
Tak naprawdę Hitler był zdania, że alianci zachodni nigdy nie zdecydują się na desant we francuskiej Afryce Północnej, gdyż uważał on, że takie posunięcie mogłoby doprowadzić do zbliżenia się Francji Vichy do obozu państw Osi. Nie wykluczał z kolei desantu w obszarze bezpośrednich tyłowych działań Rommla w okolicach Benghazi i Trypolisu. W związku więc z tą obawą nakazał on Dönitzowi przerzucenie z atlantyckiego frontu w początkach listopada siedmiu okrętów podwodnych typu VII, które zabezpieczyłyby obszar działań od strony morza walczących w Afryce Północnej jednostek państw Osi.
Ostatecznie obawy Hitlera okazały się błędne, choć co należy zaznaczyć, nawet prawidłowe rozpoznanie kierunku działań alianckich sił inwazyjnych przygotowujących się do przeprowadzenia operacji o kryptonimie „Torch”, na niewiele by się zdało, gdyż przewaga na morzu, jaką wówczas uzyskała strona aliancka, była wprost przygniatająca.
Operacja desantowania na obszarach Afryki północnej alianckich sił lądowych rozpoczęła się 8 listopada 1942 roku i w większości przypadków udało się ją przeprowadzić bez jakichkolwiek komplikacji. Alianckie siły realizujące operację „Torch” podzielone były na kilka grup, których zadaniem było opanowanie kluczowych rejonów wokół większych miast kontrolowanej przez Francję Vichy Afryki Północnej, takich jak położona nad Atlantykiem Casablanca, czy też już na Morzu Śródziemnym Oran i Algier.
Kiedy jednak aliancki siły lądowe opanowały północnoafrykańskie wybrzeża, palącym problemem dla strony alianckiej, była kwestia zaopatrzenia owych sił w niezbędne do prowadzenia działań wojennych paliwo… Pod koniec roku 1942 zadecydowano więc o uruchomieniu specjalnych konwojów atlantyckich przewożących ropę naftową z kontrolowanych przez aliantów złóż w Ameryce Południowej, a pierwszy tego rodzaju konwój został oznaczony jako TM-1…

Konwój ten składał się z dziewięciu dużych zbiornikowców, za których osłonę odpowiadała brytyjska 5 Grupa Eskortowa dowodzona przez doświadczonego kapitana (?) Royal Navy, Richarda C. Boylea… W skład znajdującej się pod jego rozkazami grupy wchodziły wątłe siły Royal Navy składające się z zaledwie czterech następujących jednostek:
Niszczyciel „Havelock”, będący okrętem dowódcy grupy osłonowej, oraz trzy korwety typu Flower: Pimpernel, Godetia (gołdisza) i Saxifrage…
Wchodzące w skład konwoju TM-1 i wypełnione po brzegi ropą zbiornikowce w ten niebezpieczny rejs atlantycki wypłynęły z brytyjskiego (?) Trynidadu w Ameryce Południowej, a celem ich załóg miał być port w Gibraltarze… Co ciekawe, wszystkie te zbiornikowce należały do grupy jednostek szybkich, a fakt ten teoretycznie minimalizował skuteczny atak atlantyckich grup U-Bootów, niemniej potrzeba oszczędzania paliwa dla znajdujących się w składzie osłony konwojowej korwet, przyczyniła się do tego, że w konwoju zapadła decyzja, aby zredukować jego prędkość do zaledwie ośmiu węzłów… W ten sposób konwój TM-1 stał się podatny na możliwe ataki ze strony operujących na jego trasie do wybrzeży północnoafrykańskich, niemieckich okrętów podwodnych…