Bielactwo - jak szybko zakamuflować?

Bielactwo to choroba skóry, prowadząca do depigmentacji, w rezultacie której powstają białe plamy - odbarwienia skórne. Bielactwo nie jest groźnym schorzeniem, nie prowadzi do utraty życia, skutecznie jednak uprzykrza je, powodując wiele stresu. Rozróżnia się dwa rodzaje bielactwa - wrodzone i nabyte.

Bielactwo wrodzone, zwale również albinizmem, jest chorobą genetyczną pojawiającą się już w momencie urodzenia i raczej występującą przez całe życie. Organizm u chorych nie wytwarza wcale (bądź w znikomej ilości) pigmentów (melanin), przez co skóra i włosy są bardzo jasne (białe, mleczne), a tęczówki przeźroczyste, sprawiające wrażenie czerwonych.

Bielactwo nabyte (Vitiligo), jak sama nazwa wskazuje, jest chorobą pojawiającą się w pewnym momencie życia. Jej bezpośrednią przyczyną jest wymieranie melanocytów, komórek odpowiedzialnych za kolor skóry. Vitiligo jest chorobą przewlekłą, często zwaną autoimmunologiczną, w której to nasz organizm sam niszczy swoje komórki barwnikowe (melanocyty z melaniną).

Bielactwo nabyte nie jest chorobą zakaźną, nie wywołuje fizycznego bólu, niewątpliwie jednak jest wielkim dyskomfortem psychicznym. Szczególnie dla osób młodych, które przywiązują największą uwagę do swojego wyglądu, i osób żyjących w krajach takich jak Polska, gdzie wszelka inność, odmienność w wyglądzie, wytykana jest palcem. Statystyki mówią, że na bielactwo nabyte choruje coraz więcej osób, od 1 do 2% całej populacji ludzkiej - niejednokrotnie zresztą spotkałam się z zaliczaniem jej do chorób cywilizacyjnych. Lekarze do tej pory nie znają przyczyny jej powstawania, nie ma też skutecznego lekarstwa prowadzącego do zatrzymania procesu degradacji barwnika w skórze. Ja zrezygnowałam już z poszukiwań odpowiedniego dla mnie lekarstwa, nauczyłam się po prostu z tym żyć. I zapewne nie odważyłam się nigdy na to "obnażenie" przed Wami (dodaję, że nie żalę się, bo są na świecie miliony innych chorób, które mam świadomość również mogą mnie dosięgnąć)