Εννιά βήματα ζωή

Εννιά βήματα ζωή

[Κουπλέ 1]
Της Ελλάδας το ζεϊμπέκικο γεννήθηκε χαμηλά,
σε δρόμους με σιωπή και σπασμένα βράδια.
Δεν το ’μαθαν τα λόγια, μήτε οι πολλοί,
το ’μαθε όποιος έμεινε μόνος στη γη.

[Ρεφρέν]
Εννιά βήματα ζωή,
κάθε βήμα και πληγή.
Ζεϊμπέκικο καρδιάς,
δεν το μαθαίνεις — το ζεις.

[Κουπλέ 2]
Δεν θέλει φώτα δυνατά, μήτε φωνές,
θέλει νύχτα, ένα ποτήρι και σκιές.
Μετράς το πάτωμα σαν χρόνια βαριά,
κι ό,τι δεν ειπώθηκε, χορεύει ξανά.

[Ρεφρέν]
Εννιά βήματα ζωή,
ούτε μπρος ούτε φυγή.
Μια γλώσσα σιωπηλή,
που μόνο ο Έλληνας τη ζει.

[Γέφυρα]
Κι αν σκοντάψεις, στάσου εκεί,
μη ζητήσεις συγχωρή.
Το ζεϊμπέκικο σε θέλει
όρθιο, μόνο, αληθινό.

[Τελικό Ρεφρέν]
Εννιά βήματα ζωή,
μέχρι να σωπάσει η ψυχή.
Της Ελλάδας το ζεϊμπέκικο,
είναι πόνος που αντέχει να ζει.



Nine Steps of Life

[Verse 1]
Greece’s zeibekiko was born down low,
in streets of silence and shattered nights.
Words never taught it, nor the many—
only those left standing alone learned it.

[Chorus]
Nine steps of life,
each step a wound.
A zeibekiko of the heart—
you don’t learn it, you live it.

[Verse 2]
It needs no bright lights, no loud cries,
it needs the night, one drink, and shadows.
You count the floor like heavy years,
and what was never spoken dances again.

[Chorus]
Nine steps of life,
no forward, no escape.
A silent language,
that only a Greek can truly live.

[Bridge]
And if you stumble, stay right there,
don’t ask for forgiveness.
The zeibekiko wants you
upright, alone, and real.

[Final Chorus]
Nine steps of life,
until the soul falls silent.
Greece’s zeibekiko
is pain that endures to live.