zamek królewski w Międzyrzeczu

#zamek #dronevideo #międzyrzecz #historia #castle #polska #drone #travel #podróże

📜 historia obiektu:
Istnienie warownego grodu położonego w widłach rzek Obry i Paklicy już w wieku X potwierdza relacja kronikarza Thietmara z Merseburga, który wzmiankuje osadę "Mezerici". Badania archeologiczne pozwoliły ustalić, iż osadnictwo słowiańskie na tym terenie miało swój początek już pomiędzy wiekiem VI a VIII. Gród międzyrzecki pozostawał jednym z ważniejszych punktów obronnych na zachodnich rubieżach państwa pierwszych Piastów. W roku 1138, po śmierci Bolesława III Krzywoustego, Międzyrzecz wszedł do dzielnicy zarządzanej przez Mieszka III (Starego). Piastowie wielkopolscy nie czynili zapewne większych nakładów na poprawę warunków obronnych grodu, skoro w roku 1234 Władysław Odonic nie zdołał obronić się przed najazdem oddziałów śląskich Henryka Brodatego i przekazał mu całą południową Wielkopolskę (po rzekę Wartę), w tym również Międzyrzecz. W rękach Piastów śląskich Międzyrzecz pozostawał przez krótki okres (od 1234 do ok. 1242/1243 i jeszcze 1246-47). W wieku XIII na terenie grodu międzyrzeckiego wzniesiono murowaną wieżę. Trudno jednak ustalić, czy miało to miejsce podczas rządów Piastów śląskich, czy już po roku 1247, kiedy to warownia międzyrzecka powróciła w ręce książąt z linii wielkopolskiej (Przemysła i Bolesława). Najważniejszy okres w dziejach zamku w Międzyrzeczu to połowa XIV wieku: wówczas to król Kazimierz III Wielki wzniósł zupełnie nową budowlę obronną. Nowe założenie miało kształt zbliżony do owalu i było zgodne z linią drewniano-ziemnych wałów poprzedniego grodu. Wjazd do zamku (wieża bramna) znajdował się od strony wschodniej. Główny dom mieszkalny zajmował prawdopodobnie zachodnią część zespołu warownego. W roku 1474 zamek został zdobyty przez stronników króla węgierskiego Macieja Korwina - starostę generalnego Śląska Stefana Zápolyę (późniejszego teścia króla Zygmunta I Starego) i księcia Fryderyka I legnickiego. Nie zawiodły jednak umocnienia warowni, lecz czynnik ludzki. Jak donosi Jan Długosz, "zamek niedbale był strzeżony", a najeźdźcy wdarli się do niego (i do miasta) w wyniku zdrady burgrabiego Sędziwoja. Wkrótce jednak wojska królewskie odbiły Międzyrzecz. W wyniku działań wojennych w toku konfliktu polsko-krzyżackiego z lat 1520-21 zamek znacząco ucierpiał. Został zajęty przez zaciężnych krzyżackich i następnie spalony. Warownię odbudowano jeszcze w XVI wieku, przystosowując ją już do nowych warunków wojennych (rozwój artylerii): zbudowano dwie basteje po wschodniej stronie założenia. Miały one średnicę ok. 15 metrów, były wysokie na 9 metrów, a grubość murów dochodziła do 3,5 metra. Upadek warowni nastąpił już w wieku XVII i XVIII, kiedy podczas tzw. "wojen północnych" przestarzały obiekt dewastowały oddziały szwedzkie i rosyjskie. Późniejsze próby odbudowy założenia nie powiodły się. Obecnie obiekt stanowi tzw. trwałą ruinę i jest znakomitym przykładem gotycko-renesansowego ceglanego zamku nizinnego, chociaż należy podkreślić, iż zachowana wysokość zabudowy stanowi tylko ułamek pierwotnej wysokości.