ต้นไม้ที่ตัดไม่ได้

บ่ายวันหนึ่งเมื่อสุทินก้าวขึ้นเฮลิคอปเตอร์ของทหารพม่าที่เตรียมไว้ให้
อากาศด้านนอกแสนจะเย็นเยือกและวังเวงกว่าที่เคย
มองจากหน้าต่างออกไปเห็นแต่ทิวเขาทอดยาวสุดลูกหูลูกตา
ข้ามผ่านเส้นเขตแดนสู่ดอยไตแลงในพม่า
เสียงใบพัดเฮลิคอปเตอร์ก้องกังวานกระทบภูเขาจนยิ่งเพิ่มความอึดอัด
สุทินเอนตัวพิงเบาะ
หยิบภาพถ่ายของต้นส้มฮง
ที่ชาวบ้านถ่ายไว้มาเพ่งมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น
นี่คือต้นไม้สูงใหญ่ขนาด40คนโอบ
ที่ว่ากันว่าอายุหลายร้อยปี
ต้นไม้นี้ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางป่าลึกในหมู่บ้านเล็กๆ
ที่ถูกเรียกขานว่าหมู่บ้านสามนิ้ว
อาจเป็นเพราะต้นไม้ใหญ่สามต้นที่สูงทะยานอย่างแปลกประหลาดนี้
ชาวบ้านที่นี่เคารพบูชามัน
ราวกับมันเป็นผู้คุ้มครองหรือบรรพบุรุษที่อยู่เหนือคำอธิบายใดๆ

ไม่นานนัก
สุทินก็มาถึงหมู่บ้านสามนิ้ว
ข้างๆเครื่องบินเป็นผืนป่าลึกที่ดูลึกลับ
แม้จะเป็นเวลาเพียงบ่าย
แต่ดูเหมือนว่าแสงแดดจะถูกปกคลุมด้วยเงาเมฆหมอกหนาทึบ
พื้นดินบริเวณนั้นหนาแน่นไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม
ซึ่งดูคล้ายกับป่าที่มีชีวิต หัวใจสุทินเต้นแรงขึ้นขณะลงจากเฮลิคอปเตอร์

ยินดีต้อนรับครับ
คุณสุทิน
ชายวัยกลางคนรูปร่างผอมสูงนามว่า
บุญช่วย
ทักทายพร้อมโค้งคำนับเล็กน้อย
บุญช่วยเป็นพรานป่าประจำหมู่บ้าน
และเป็นคนที่ถูกส่งมาเพื่อนำทางสุทินในการสำรวจครั้งนี้
ใบหน้าเขาดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย
แต่ก็แฝงความคมคายของคนที่คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในป่า

ขอบคุณมากครับลุงบุญช่วย
เห็นที่นี่มีต้นส้มฮงอยู่มากใช่ไหมครับ
สุทินถาม พร้อมสอดส่องสายตาไปยังต้นไม้ใหญ่ที่มองเห็นอยู่ลางๆ
ในหมู่ต้นไม้

บุญช่วยสบตาสุทินก่อนจะกล่าวเบาๆ
ใช่ครับ
แต่ต้นไม้ต้นนี้มันมีอาถรรพ์
คนแถวนี้ไม่อยากให้ใครไปยุ่งกับมัน

สุทินหัวเราะเบาๆ
ก่อนจะตอบว่า ก็แค่ต้นไม้เก่าแก่ใช่ไหมล่ะลุง ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น
คนในเมืองเองก็เล่าเรื่องแปลกๆ
ของสถานที่ที่ไม่เคยเห็นให้ฟังเหมือนกัน
บางทีอาจจะเป็นเพียงแค่เรื่องเล่า

บุญช่วยนิ่งไปครู่หนึ่ง
ก่อนจะกระซิบเสียงเข้ม
ต้นไม้พวกนี้มันไม่ได้เหมือนต้นไม้ทั่วไป
เขาว่ามันเป็นเหมือนประตูของสิ่งลี้ลับ
มีหลายคนที่มาทำลายมันแล้วไม่ได้กลับไป เขาหยุดพูด
ทิ้งท้ายด้วยความหมายที่คลุมเครือ

ขณะนั้น
สุทินสัมผัสได้ถึงความเย็นเยือกที่พัดผ่าน
เสียงสายลมที่พัดผ่านต้นไม้และทำให้ใบไม้เสียดสีกันนั้น
ฟังดูราวกับเสียงกระซิบเบาๆ ของคนหลายคนที่คุยกันอยู่ในระยะไกล

สุทินถอนหายใจเบาๆ
ผมเคยเจองานสำรวจที่ยากและท้าทายมาก่อน
ลุงไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ
เราแค่มาทำหน้าที่ ไม่มีอะไรต้องกลัว
สุทินตอบอย่างมั่นใจในตนเอง

เย็นนั้นเมื่อมาถึงแคมป์พัก
สุทินและลูกทีมได้เตรียมอุปกรณ์และจัดตั้งเต็นท์อยู่ใกล้กับต้นส้มฮง
ความใหญ่โตของต้นไม้นี้ทำให้สุทินอดที่จะมองมันด้วยความอึดอัดไม่ได้
โห.
ใหญ่จริงๆ
อย่างที่เขาบอกจริงๆ
สุทินพูดกับตัวเองขณะมองต้นไม้

บุญช่วยยืนมองสุทินแล้วกล่าวขึ้น
ถ้าคุณสุทินยังอยากตัดต้นไม้นี่
ก็ต้องเตรียมใจให้พร้อมนะครับ
น้ำเสียงของบุญช่วยเต็มไปด้วยความกังวลและคำเตือนที่แฝงอยู่ในแต่ละคำพูด

สุทินเงยหน้าขึ้นมองบุญช่วยด้วยสายตาสงสัยก่อนจะถามว่า
ลุงบุญช่วย
ลุงไม่คิดบ้างเหรอครับว่าเรื่องพวกนี้อาจเป็นแค่ความเชื่อของคนโบราณเท่านั้น

บุญช่วยถอนหายใจเฮือกใหญ่
ไม่ใช่ทุกความเชื่อที่เป็นแค่เรื่องเล่า
คนที่นี่เชื่อว่าต้นไม้นี้เป็นที่สิงสถิตของวิญญาณที่ไม่ยอมไปสู่สุคติ
ถ้ามีใครพยายามตัดมัน
อาจจะเป็นการปลุกวิญญาณเหล่านั้นให้ตื่นขึ้นมาทวงถาม

เสียงลมพัดกระทบใบไม้ดังกรอบแกรบในความเงียบของป่า
ราวกับตอบรับสิ่งที่บุญช่วยพูด
สุทินรู้สึกว่าขนแขนลุกซู่
แต่พยายามไม่สนใจเสียงกระซิบนั้น

งั้นเรามาลองดูกันเถอะครับลุง
ผมต้องการตรวจสอบดินรอบๆต้นไม้พวกนี้ก่อน
พรุ่งนี้เช้าเราจะเริ่มขุดเจาะบริเวณนี้
สุทินพูดอย่างตั้งใจ
แต่ในใจกลับรู้สึกหนักอึ้ง

ขณะที่ทุกคนกำลังเตรียมอุปกรณ์สำหรับการขุดเจาะในวันถัดไป
บรรยากาศรอบๆ
ก็มืดลงอย่างรวดเร็ว
แสงตะวันที่หายไปทำให้บรรยากาศโดยรอบหมู่บ้านและต้นส้มฮงดูน่ากลัวกว่าเดิม
เงาต้นไม้และกิ่งก้านของมันทอดเงาลงบนพื้นดินคล้ายภาพวาดที่น่าขนลุก
เสียงนกกลางคืนเริ่มส่งเสียงหวีดหวิว

ในขณะที่สุทินเดินไปยังแคมป์พัก
เสียงกระซิบบางอย่างดังขึ้นจากต้นส้มฮง
เสียงที่ฟังคล้ายคนพูดอยู่ใกล้ๆ
แต่พอหันไปกลับพบเพียงเงาของต้นส้มฮงที่ตั้งตระหง่านอยู่ที่เดิม
สุทินขมวดคิ้วและเดินกลับไปที่แคมป์โดยไม่หันหลังกลับอีก

คืนแรกในหมู่บ้านสามนิ้วนั้นเต็มไปด้วยความวังเวงและบรรยากาศเยือกเย็น
ไม่ใช่แค่จากลมหนาวบนภูเขา
แต่เหมือนมีบางอย่างเฝ้ามองพวกเขาอยู่ตลอดเวลา