Ziemianin Oddał Otyłą Córkę Chłopu Pańszczyźnianemu… To, Co Zrobił Z Jej Ciałem, Wstrząsnęło Wieś

Galicja Wschodnia, 1843 rok
Katarzyna Rutkiewicz, 28-letnia córka ziemianina Wiktora Rutkiewicza, przez całe życie była trucona przez własnego ojca. Rtęć, laudanum, arszenik w małych dawkach — wszystko po to, by wyglądała na chorą, otyłą i niezdolną do mówienia o tym, co widziała jako dziecko: nocne rytuały w piwnicach dworu, gdzie Bractwo Żniwiarzy składało krwawe ofiary z chłopów i ich rodzin.
Wiosną 1843 roku Wiktor Rutkiewicz podejmuje decyzję, która oburza całą okolicę: oddaje swoją córkę pod pełną władzę chłopa pańszczyźnianego — Ezechiela Krosza. Oficjalnie to „eksperyment leczniczy". W rzeczywistości — rytuał wymagany przez Bractwo, które obiecało Rutkiewiczowi darowanie długów. Katarzyna ma zostać wyeliminowana przez Ezechiela — powoli, po cichu, bez świadków.
Ale Ezechiel ma własne powody, by nienawidzić Rutkiewiczów. Trzy lata temu ziemianin sprzedał jego żonę i dwoje dzieci do cyrku robotniczego na Bukowinie. Wszyscy zginęli. Zamiast zabić Katarzynę, Ezechiel zaczyna ją leczyć — usuwając z jej organizmu trucizny, przywracając jej jasność umysłu i siłę.
Kiedy Katarzyna odzyskuje zdrowie, Ezechiel pokazuje jej prawdę. Razem włamują się do piwnicy dworu i kradną Księgę Żniwiarzy — stary, skórzany rejestr, w którym zapisane są nazwiska wszystkich ofiar Bractwa. Trzydzieści sześć imion. Chłopi, kobiety, dzieci. Zabici w imię urodzaju. W imię „porządku bożego".
Wśród nazwisk Katarzyna znajduje także swoją matkę — Helenę Rutkiewicz, otrutą arszenikiem w 1831 roku. I swoje własne imię — zaplanowaną ofiarę na rok 1843.
Kiedy Wiktor Rutkiewicz odkrywa kradzież księgi, zwołuje Bractwo, by schwytać uciekinierów i przeprowadzić karny rytuał. Ale Ezechiel i Katarzyna zdążają pokazać księgę chłopom ze wsi — rodzinom ofiar, które przez lata żyły w ciemności, wierząc w oficjalne kłamstwa o zaginięciach i wypadkach.
Gniew wybucha jak ogień. Chłopi zbierają się z siekierami, widłami i kosami. Noc sprawiedliwości nadchodzi.
Członkowie Bractwa Żniwiarzy giną jeden po drugim — z rąk tych, którym zabrali wszystko. Wiktor Rutkiewicz zostaje zabity przez Ezechiela. Dwór Pod Lipami płonie, pochłaniając dowody zbrodni — ale nie wszystkie.
Katarzyna ucieka do Krakowa, gdzie pod fałszywym nazwiskiem Katarzyna Królikowska rozpoczyna nowe życie. Pisze dziennik, w którym dokumentuje wszystko — nazwiska, daty, rytuały. Ezechiel znika w górach, tworząc sieć pomocy dla uciekinierów z pańszczyzny.
Sto lat później, w 1937 roku, robotnicy odnajdują dziennik Katarzyny w murze odbudowanego dworu. Dokument trafia do archiwum powiatowego w Tarnopolu. Ale w 1941 roku, wraz z wejściem Armii Czerwonej, znika bezpowrotnie.
Prawda została ukryta. Ale nie zniszczona.
Bo jak napisała Katarzyna w ostatnich słowach swojego dziennika:
„Władza zbudowana na krwi nigdy nie jest trwała. A pamięć o cierpieniu zawsze wraca — nawet po pokoleniach. Sprawiedliwość może przyjść późno. Ale przyjdzie."