189 Hunowie w Skandynawii: niechciana opowieść o imperium Attyli

Koncepcja panowania Hunów nad Skandynawią przemawia do tych badaczy, którzy uznają za wiarygodny przekaz zanotowany przez Priskosa z Panion, gdzie stwierdzaon, że imperium Attyli w późnych latach 440. n.e. obejmowało całą Scytię oraz wyspy oceanu:
„Romulus [który przybył z Italii do Attyli jako ambasador cesarza na zachodzie], doświadczony w wielu sprawach dyplomatycznych, podjął dyskusję i powiedział, że jego [Attyli] ogromne szczęście i władza wynikająca z pomyślności wyniosły go na tyle, że nie znosił propozycji, chyba że uważał, iż pochodzą one od niego samego. Nikt, kto kiedykolwiek rządził Scytią, ani żadnym innym krajem, nie osiągnął tak wielkich rzeczy w tak krótkim czasie, gdyż rządził nawet wyspami Oceanu i, oprócz Scytii, zmusił także Rzymian do płacenia trybutu. Dąży, jak mówił, do jeszcze większych osiągnięć ponad te, które już ma, i pragnie ruszyć przeciw Persom, aby rozszerzyć swoje terytorium na jeszcze większą skalę.”
Scytia odnosi się tu do stepu pontyjsko-kaspijskiego, ewentualnie do całego barbaricum, północnego, podczas gdy wyspy Oceanu najpewniej oznaczają Skandynawię i wyspy duńskie, które w tamtym czasie były uważane przez Rzymian za dużą wyspę otoczoną mniejszymi wyspami. W swej wypowiedzi comes Romulus, dziadek przyszłego cesarza Romulusa Augustulisa, podkreśla panowanie Hunów nad wyspami jako coś wyjątkowego, a więc opowiedzenie o tym, jest celem jego wypowiedzi, a jako dyplomata cesarski jest zapewne dobrze zorientowany w polityce światowej. Co więcej opowiada to innym dyplomatom Maksiminusowi i jego sekretarzowi Priskosowi, ze wschodniego cesarstwa, z Konstantynopola. Rozmowa na najwyższym szczeblu, czy byłoby tu miejsce na blagę i oszukaństwo? Dlatego też badacze, podważający to źródło nie mają żadnego argumentu przeciw jak tylko, że im się wydaje, że nomadzi nie mieli jak tak daleko na północ się zapędzić i do tego jeszcze przepłynąć Bałtyku. Mamy zatem typowy dla setek kontrowersji historiograficznych spór pomiędzy starożytnym źródłem i słowem w tym wypadku rzymskiego dyplomaty, a mędrkami współczesnej historiografii, których mniemania i wyobrażenia o dawnym świecie mają przewyższać świadectwa źródeł.

Ponieważ jednak badania historyczne przypominają rozprawę sądową, a w prawie rzymskim obowiązywała zasada testis unus, testis nullus – jeden świadek to żaden świadek, poszukajmy innych świadków lub dowodów materialnych, które potwierdzą opinię ambasadora Romulusa.

Jeżeli podoba Ci się podcast INTERPRETACJE możesz go wesprzeć w serwisie Patronite.pl: 👉 https://patronite.pl/podcastinterpret... https://suppi.pl/interpretacje Albo postawić symboliczną kawę w serwisie Buycoffee.to: 👉 https://buycoffee.to/podcastinterpret...