۱۱-دگلانلو کندی -سراب

#دگلانلو_کندی
از این روزها پانزده سال گذشته، اما هنوز برف‌های #دگلانلو از یادم نرفته‌اند؛
روستایی که ماهها راهش بسته بود و من با لودر از دل سپیدی به آغوشش رسیدم.
ناهید و زهرا، آن دو دختر کوچکِ چشم‌به‌راه، باورشان نمی‌شد محرم عمی میان آن همه برف بیاید…
اما آمدم؛ با دلی پر از شوق دیدار.

در خانه‌ای گرم، کنار زنان روستا نشستم؛
حرف‌های ناگفته‌شان را شنیدم و شعر داغلار را در میان برفهای سپید خواندم؛
و صدای کوه‌ها مثل نَفَس آرامی در روستا پیچید.

بعد، بالای کوهِ سفید پر برف سرسره رفتم و برای لحظه‌ای تمام غم‌ها را زیر برف‌ها دفن کردم؛
مثل کودکی که جهان را تازه کشف می‌کند.

شب، کنار کرسی پر از سیب و گلابی نشستم.
بویشان هنوز در خاطرم مانده…
همان‌جا از دردها گفتیم؛
اما امروز نمی‌دانم آیا گره‌ها باز شده‌اند یا نه.

و هنوز در دل می‌پرسم:
چه کسی از میان آنها رفته؟
چه کسی مانده؟
و ناهید و زهرا…
حالا کجای زندگی ایستاده‌اند؟

دگلانلو برای من تنها یک روستا نبود؛
تکه‌ای از روحم بود که در برف‌ها جا ماند.
با تشکر :محرم عمی