Archeologia Biblijna: Bramy starożytności - Brama Isztar

Król babiloński Nabuchodonozor II (604-562 p.n.e.) zapisał się na kartach historii jako zdobywca, a także jako budowniczy, który wypełnił stolicę swego państwa olśniewającymi dziełami architektury. Starożytne miasto Babilon był pierwszą i najbardziej niezwykłą światową metropolią i kosmopolitycznym centrum. Znajdowało się między Eufratem i Tygrysem, na otoczonej gajami palmowymi równinie, 90 kilometrów na południe od obecnego Bagdadu. Nabuchodonozor zmienił miasto w twierdzę, którą otaczały 3 linie murów, mające od blisko 4 do 8 metrów szerokości. Do miasta prowadziło 8 bram wraz z najsłynniejszą - Bramą Isztar. Od niej biegła ważna arteria miasta, czyli droga procesyjna, której kulminacyjnym punktem była świątynia Marduka, najważniejszego bóstwa babilońskiego panteonu. Fragment tej świątyni stanowił tzw. ziggurat Etemenanki.
Brama Isztar była północną bramą Babilonu. Obiekt tworzyły w rzeczywistości dwie bramy połączone przejściem oraz cztery wieże na planie kwadratu, zwieńczone krenelażem. Konstrukcja miała charakter obronny. Stanowiła także punkt kontroli osób przybywających do miasta. Budowla oblicowana została glazurowaną cegłą w kolorze niebieskim. Na tym tle rozmieszczono wyobrażenia 575 zwierząt, które symbolizowały poszczególne bóstwa: węże i smoki – Marduka, byki – Adada, lwy – Isztar. Te reliefowe wyobrażenia, które były wymodelowanymi cegłami glazurowanymi, miały określone barwy (żółte, zielone, białe i czerwone) i obramowane były pasami rozetek, które ciągnęły się także na dole murów oraz zdobiły sklepione przejścia. Same drzwi bramy i sklepienie wykonano z drzewa cedrowego. Najstarsza część bramy znajdująca się na samym dole, która z czasem została zakryta przez podnoszący się poziom drogi, wykonana była ze zwykłej cegły palonej.