เปรต

ท่ามกลางค่ำคืนที่มืดสนิท หมู่บ้านเล็กๆ

ที่เงียบสงบอย่างประหลาด
กำลังจมอยู่ในความหวาดกลัว

เสียงแมลงในป่าที่อยู่รอบๆ หมู่บ้านร้องระงม

แต่นั่นไม่อาจกลบเสียงที่แผ่วเบาแต่กรีดลึกเข้าไปถึงหัวใจได้


เสียงเพลงกล่อมเด็กที่ดังแว่วมาในยามดึก
พร้อมกับเสียงคร่ำครวญของบางสิ่งที่ไม่ใช่คน

บ้านของยายเพ็ญตั้งอยู่ที่ริมสุดของหมู่บ้าน
ติดกับป่าทึบที่ใครๆ ก็ไม่อยากเข้าไปใกล้ในเวลากลางคืน

ยามค่ำคืนเช่นนี้
บ้านของยายเพ็ญดูเหมือนจะมีบางสิ่ง
ที่มากกว่าเพียงบ้านเก่าแก่

มันเต็มไปด้วยบรรยากาศที่อึดอัดและเย็นเยือก
ราวกับทุกสิ่งกำลังถูกจับตามองจากเงามืด


เสียงเพลงกล่อมเด็กที่ยายเพ็ญร้องดังแผ่วเบามาจากบ้านหลังนั้น

เสียงที่ในตอนแรกดูเหมือนจะเป็นเพียงเสียงของหญิงแก่
ที่พยายามปลอบใจตัวเอง แต่เมื่อฟังนานๆ

มันกลับกลายเป็นเสียงที่ชวนให้คนฟังรู้สึกขนลุก
บทเพลงนั้นขาดเป็นห้วงๆ

และแผ่วเบาราวกับลมหายใจของคนที่ใกล้สิ้นลม


“หลอนจริงๆ.”

นางคำ พูดพึมพำกับตัวเอง

ขณะนั่งอยู่ที่หน้าบ้าน
พลางกวาดตาไปมองทางบ้านของยายเพ็ญ


ลุงสุข สามีของนางคำที่นั่งอยู่ข้างๆ
ถอนหายใจเสียงดัง

“ก็บอกแล้วอย่าไปฟังมันเลย

จะนอนก็หลับซะเถอะ

อย่าไปยุ่งกับเรื่องยายเพ็ญเลย
จะได้ไม่ฝันร้าย”