„Chcę spróbować romans z tobą”, powiedziała szefowa do biednego ojca — A on odpowiedział „Ja… mogę?”

„Chcę spróbować romans z tobą”, powiedziała szefowa do biednego ojca — A on odpowiedział „Ja… mogę?”

Serce Krzysztofa waliło jak młot pneumatyczny, a w uszach słyszał tylko szum. Nie działo się tak z powodu zmęczenia po dwunastogodzinnym dniu pracy, ale z powodu tych czterech słów. Słów, które rzuciły jego życie w absolutny chaos, i to w najgorszym możliwym momencie. Krzysztof, Krzysiek dla przyjaciół, miał czterdzieści dwa lata, dłonie szorstkie od pracy na budowie i zmęczone oczy kogoś, kto od lat śpi zbyt krótko. Dźwigał na barkach nie tylko cement i cegły, ale i cały ciężar utrzymania swojej ośmioletniej córki, Zosi, i spłacenia długów po zmarłej żonie, które rosły jak chwast w żytnim polu. Był człowiekiem prostym, honorowym i cholernie biednym – i to nie w przenośni, ale z powodu tego, że portfel świecił pustkami, a lodówka stała się synonimem miejsca, gdzie mieszkały echa. A teraz, stał w marmurowym gabinecie, gdzie na podłodze leżały dywany droższe niż jego roczny dochód, i patrzył w oczy Anny Zamoyskiej. Anna Zamoyska. Sama nazwa działała jak synonim fortuny. Dziedziczka i prezeska holdingu „Zamoyski & Synowie”, potentata w branży deweloperskiej i finansowej. Kobieta, która mogła mieć każdego, a której majątek szacowany był na miliardy złotych, co w Polsce oznaczało przynależność do absolutnej finansowej elity. Anna, lat trzydzieści pięć, o włosach koloru ciemnego karmelu i oczach tak przenikliwych, że miał wrażenie, że czyta mu w duszy. Była uosobieniem eleganckiej siły i chłodu, a jednak… właśnie teraz, patrzyła na niego z iskrą w oku, która nie pasowała do jej publicznego wizerunku. „Spróbować romansu” – to brzmiało jak test, jak ekscentryczne wyzwanie dla bogatej arystokratki finansowej. Ale dla Krzyśka? To brzmiało jak bilet do życia, o którym nawet nie śmiał marzyć, ale też jak diabelska pułapka. Czuł zapach jej perfum, droższych niż to, czym spryskiwała się jego żona przez całe życie, i zrozumiał, że w tej chwili, w tym gabinecie, waży się los jego, i przede wszystkim, jego córki.
No i co, Panowie? Wciągnęło? Bo to dopiero początek! Jeśli wam się to podoba, jeśli macie już siwe włosy, a życie pokazało wam, gdzie raki zimują, i mimo to dalej macie w sobie iskierkę emocji – to jest historia dla was. Dajcie temu filmowi kciuk w górę, żeby inni też zobaczyli, że nawet po sześćdziesiątce serce potrafi zabić szybciej. Wciśnijcie ten czerwony przycisk subskrypcji, bo tu dopiero będzie się działo! I napiszcie w komentarzu, skąd nas oglądacie! Z Warszawy, Krakowa, czy może z małej, zapomnianej wioski? Pokażcie, że seniorzy mają moc! Myślę, że historia Krzyśka i Anny ma w sobie to coś, co poruszy każdego, kto przeżył już swoje, ale wciąż wierzy w niemożliwe.