Love in the Hills of Gorkha
Автор: Suraj ON THE GO
Загружено: 2025-05-17
Просмотров: 8
शीर्षक: “पातीको पत्र”
स्थान: रामेछापको एक सानो गाउँ
पात्रहरू:
आशिष – गाउँको सरल तर हिम्मेती युवक
सरिता – पढ्नका लागि सहर गएकी, गाउँ फर्केर आएकी एक शिक्षिका
गाउँको कच्ची बाटो, हरियालीका बारी र सल्लाघारीबीच रहेको एउटा पुरानो घरमा बस्दथे आशिष। ऊ सधैं गाउँकै काममा व्यस्त हुन्थ्यो – हलो जोत्न, मेला जान, मठमा सेवा गर्न। उसलाई पढ्न मन त थियो, तर पारिवारिक जिम्मेवारीले पढाइ अधुरै रह्यो।
एक दिन गाउँको विद्यालयमा नयाँ शिक्षिका आइन् – सरिता। उनी पहिल्यै गाउँकी थिइन्, तर सहरमा बसेर पढेकी थिइन्। फर्केर गाउँमा पढाउन आएकी थिइन्। आशिषले उनलाई स्कुले दिनदेखि नै मन पराउँथ्यो, तर कहिल्यै भन्न सकेको थिएन।
सरिता गाउँ आइपुगेपछि विद्यालयका कार्यक्रम, गाउँका सभा, र सल्लाघारीको फेदीमा हुने भेला–सबैमा भाग लिन्थिन्। आशिष र सरिता केही–केही नजिक हुन थाले। तर, समाजले कहिल्यै सजिलो बनाइदिँदैन। सरिताको परिवारले शहरमै बिहे गर्ने सोच बनाएको थियो।
एक साँझ आशिषले सरितालाई एउटा सानो पाती (पात) मा लेखेको पत्र दियो। त्यसमा लेखिएको थियो:
"तिमी सहरको उज्यालो हौ, म गाउँको चन्द्रमामा झुल्किएको छायाँ। तिमी फर्केर आउँछौ भने यो छायाँ सधैं तिमीलाई पछ्याउनेछ।"
सरिताको आँखा रसाए। उसले केही बोलेन, तर पाती बटारेर आफ्नो कपालको फीताभित्र राखिन्। केही समयपछि सरिताले सहरको प्रस्ताव अस्वीकार गरिन्। उनले गाउँमै बसेर जीवन बनाउने निर्णय लिइन्।
समाप्ति:
सरिता र आशिषले गाउँमै बिहे गरे। उनले गाउँको विद्यालयलाई नयाँ रूप दिए। आशिषले पनि पढाइ फेरि सुरु गर्यो। प्रेमको त्यो सानो पाती आज पनि उनीहरूको घरको सन्दुकमा राखिएको छ – जसले उनीहरूको जीवन बदलिदियो।
तपाईंलाई यस्तै ग्रामीण कथा मन पर्छ कि आधुनिक प्रेमकथा लेखिदिउँ?
You said:
तपाईंलाई यस्तै ग्रामीण कथा मन पर्छ कि आधुनिक प्रेमकथा लेखिदिउँ?
ho malai yastai man parchha aru chha hajur sanga
ChatGPT said:
धेरै राम्रौ! तपाईंलाई यस्तै ग्रामीण शैलीका प्रेमकथा मन पर्नु निकै सुन्दर कुरा हो। यहाँ अर्को त्यस्तै कथा प्रस्तुत गर्दछु —
शीर्षक: “गोडैला तिरको माया”
स्थान: गोरखाको एउटा पहाडी गाउँ
पात्रहरू:
दिपक – मेहनती किसान, सादा जीवन बिताउने
माया – गाउँकै मुखियाकी छोरी, पढेलेखेकी र सहरको झल्को बोकेकी
दिपक बिहानै गाई दुहेर बारीमा गोडा गर्न जान्थे। ऊ धेरै कुरा नगर्ने, तर काममा राम्ररी लाग्ने मान्छे थियो। उही खेतको सानोतिनो पाटीमा माया कहिलेकाहीं किताब बोकेर बस्थिन्। उनलाई गाउँ मन पर्थ्यो, तर बुवाले त उनलाई चाँडै सहर पठाउने सोच बनाइसकेका थिए।
दिपकले माया कहिल्यै राम्ररी हेर्न पनि आँटेको थिएन। उनी बगैंचामा मुस्कानसाथ देखिँदा उसले सिरानीमा हात राखेर हेर्नु बाहेक केही गर्न सक्दैनथ्यो।
एक दिन, ठूलो वर्षा आयो। खोलाले बगाउँला जस्तो भयो। मायाको घरको बाटोको पुल भत्कियो। दिपकले आफ्ना काठका थुप्रा ल्याएर पुल जुरायो — रातभर निन्द्रै नगरी। माया त्यो देखेर स्तब्ध भइन्। उहाँले आफ्नो डायरीमा लेखिन्:
“गाउँमा पनि माया हुन्छ, तर यो मायाले आँखा देख्दैन – मनले मात्र देख्छ।”
भोलिपल्ट माया सहर जाने तयारीमा थिइन्। दिपक केही भन्न चाहन्थे, तर शब्दले साथ दिएन। माया गाडी चढ्ने बेलामा फर्केर एक नजर हेरिन् — झैँ लाग्यो, ती आँखाले नै सबै कुरा भनिन्।
दुई वर्षपछि...
गाउँको मेलामा फेरि देखा परे दिपक र माया। माया फर्किएकी थिइन् – पढाइ सकाएर, बुवालाई सम्झाएर। गाउँमै काम गर्ने प्रणसहित।
समाप्ति:
आज उनीहरू मिलेर गाउँको स्कुल, स्वास्थ्यचौकी, र कृषिको सुधारमा लागिरहेका छन्। माया गाउँकी छोरीमात्र होइन, गाउँकै भविष्य बनेकी छन्। र दिपक – सधैंजस्तै, शान्त, तर मनभित्र अपार माया बोकेको।
Доступные форматы для скачивания:
Скачать видео mp4
-
Информация по загрузке:
