ค่ำคืนที่ดาว...ซ่อนกายในม่านเมฆา

ค่ำคืนที่ดาว...ซ่อนกายในม่านเมฆา
มีเพียงแสงจันทร์...ส่องมาเบาๆ
ฉันนั่งตรงนี้...ที่เดิมที่เคยมีเรา
เหลือเพียงเงา...ที่ทอดทาบลงบนพื้น
เสียงลมพัดไหว...เหมือนใครมากระซิบข้างหู
ยังเผลอหันไป...คิดว่าเป็นเธอ
ภาพวันเก่าๆ...มันย้อนกลับมาเสมอ
ยังพร่ำเพ้อ...ถึงสัมผัสที่เคยคุ้น

พยายามจะลืม...ยิ่งกลับจำ
ทุกถ้อยคำ...ยังก้องอยู่ในใจ
พยายามจะหนี...แต่หนีไปไหนไม่พ้น
ความจริงที่วกวน...คือฉันยังคง...

...รักเธออยู่ตรงนี้...แม้รู้ดีว่าเธอไม่อยู่
ได้แต่ตะโกนก้องไป...ในความเงียบงันให้ใครได้รู้
ว่าลมหายใจของฉัน...มันยังเป็นของเธอเสมอ...ทุกลมหายใจ
แค่เพียงเสียงในเงาจันทร์...ที่ส่งไปไม่ถึง...และไม่มีวันได้ยิน

นาฬิกา...ยังเดินไปอย่างช้าๆ
แต่เวลาของฉัน...หยุดอยู่ที่วันนั้น
วันที่เธอบอกลา...ด้วยเหตุผลร้อยพัน
และโลกของฉัน...ก็พลันมืดมิดไป

พยายามจะลืม...ยิ่งกลับจำ
ทุกถ้อยคำ...ยังก้องอยู่ในใจ
พยายามจะหนี...แต่หนีไปไหนไม่พ้น
ความจริงที่วกวน...คือฉันยังคง...

...รักเธออยู่ตรงนี้...แม้รู้ดีว่าเธอไม่อยู่
ได้แต่ตะโกนก้องไป...ในความเงียบงันให้ใครได้รู้
ว่าลมหายใจของฉัน...มันยังเป็นของเธอเสมอ...ทุกลมหายใจ
แค่เพียงเสียงในเงาจันทร์...ที่ส่งไปไม่ถึง...และไม่มีวันได้ยิน

เจ็บแค่ไหน...ต้องทนรับมันให้ไหว
เมื่อความรักของเรา...มันจบลงแล้วใช่ไหม
แต่จะให้ฉันฝืนหัวใจ...บอกว่าไม่รัก...ฉันทำไม่

...ยังรักเธออยู่ตรงนี้...แม้รู้ดีว่าเธอจากไป
ตะโกนก้องไป...ในความเงียบงันให้ฟ้าได้รู้
ว่าลมหายใจของฉัน...มันยังเป็นของเธอ...ไม่ว่านานเท่าไหร่

เป็นแค่เสียงในเงาจันทร์...ที่ส่งไปไม่ถึง...และเธอ...ไม่มีวันได้ยิน

เสียงในเงาจันทร์...
กระซิบเบาๆ...ว่าฉันรักเธอ...
ฉันรักเธอ...