อาภรณ์แห่งปราชญ์จวงจื่อ

จวงจื่อ นักปราชญ์แห่งลัทธิเต๋า ผู้ไม่พิถีพิถันต่อการแต่งกาย เสื้อผ้ามักมีรอยปุปะ รองเท้าขาดเป็นรูโหว่ สมัยหนึ่งจวงจื่อเดินทางไปเฝ้ากษัตริย์นครงุ่ยด้วยกิจธุระอย่างหนึ่ง เจ้านครงุ่ยเห็นสภาพของนักปรัชญาเรืองนามคนนี้ แล้วก็สังเวชตรัสว่า "โอ ท่านอาจารย์ ทำไมถึงได้ตกระกำลำบากทุกข์ร้อนเอาถึงเพียงนี้”
จวงจื่อทูลตอบว่า “ราชะ นี่เป็นความยากจนเท่านั้น มิใช่ความทุกข์ร้อน บัณฑิตผู้มีคุณธรรม แต่ไม่สามารถยังคุณธรรมนั้น ให้แผ่ไพศาลออกไปเป็นประโยชน์ จึงจักชื่อว่าเป็นความทุกข์ร้อน ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เนื่องมาจากมีชีวิตในกาลวิบัตินั่นเอง ราชะ พระองค์เคยทอดพระเนตรลิงค่างหรือไม่เล่า ในขณะที่มันอยู่ตามคบไม้ใหญ่มันยึดเกาะกิ่งไม้ใหญ่นั้นมีกิริยาองอาจทรนง ในความยิ่งใหญ่ของมัน แม้แต่นายเนสาทผู้ขมังธนูก็มิอาจจักทำอันตรายมันได้ แต่ขณะที่มันไปอยู่ในป่าต้นไม้หนาม กิริยาปีนป่ายของมันเต็มไปด้วย ความระมัดระวัง ตัวสั่นงันงกกลัวถูกหนามทิ่มตำ ที่มีความแตกต่างกับเมื่อแรกเช่นนี้ ใช่ว่ามันจะถูกเขาบังคับผูกมัดไม่ให้มีอิสระ จึงหมดความประเปรียวว่องไวก็มิได้ หากเป็นด้วยสถานะที่มันอยู่ผิดกัน สถานะหลังเป็นสถานะ ที่ไม่เหมาะสม ในอันที่จักให้มันแสดงความว่องไวได้ บัดนี้ ข้าพเจ้าก็ตกอยู่ในสถานะอย่างเดียวกัน คือ เกิดมาอยู่ในยุคที่มีแต่นักปกครองอธรรมมีอำนาจ ถ้าไม่ครองชีพเช่นนี้ ขืนไปทะเยอทะยานอยากออกหน้าออกตาเป็นคนสำคัญกับ เขาละก็ ไหนเลยจักพันชีวันตรายได้” ...เมธีตะวันออก(เสถียร โพธินันทะ)