Jak Niemcy zdołały tak szybko się dozbroić? | Dokument – II wojna światowa

Po klęsce w 1918 roku Niemcy sprawiały wrażenie państwa rozbrojonego i podporządkowanego postanowieniom Traktatu Wersalskiego, z armią zredukowaną do minimum i oficjalnie zlikwidowanym przemysłem zbrojeniowym. Jednak pod tą fasadą porażki rozpoczął się cichy i metodyczny proces odbudowy militarnej. Dzięki tajnym strukturom, potajemnej współpracy z innymi krajami oraz kreatywnemu wykorzystywaniu ograniczeń prawnych Reichswehra zachowała swoje know-how, szkoliła wysoko wykwalifikowane kadry i rozwijała nowe doktryny wojenne oparte na mobilności, szybkości i koordynacji, kładąc podwaliny pod znacznie bardziej śmiercionośną armię przyszłości.

Równolegle niemiecki przemysł nauczył się maskować zbrojenia pod pozorem produkcji cywilnej. Przedsiębiorstwa metalurgiczne, chemiczne i motoryzacyjne podtrzymywały badania nad uzbrojeniem poprzez fikcyjne kontrakty, spółki przykrywki oraz „cywilne” projekty łatwe do przystosowania do celów wojennych. Lotnictwo, broń pancerna i okręty podwodne testowano poza granicami kraju lub pod niewinnymi nazwami, a uniwersytety i laboratoria kształciły pokolenie inżynierów gotowych do szybkiej transformacji gospodarki w kierunku wojennym. Kryzys gospodarczy końca lat 20., zamiast zahamować ten proces, ułatwił współpracę między państwem, wojskiem i wielkimi koncernami przemysłowymi.

Po dojściu Hitlera do władzy wszystko, co dotąd było tajne, zostało przyspieszone i przekształcone w oficjalną politykę państwa. Zbrojenia przestały być ukrywane i stały się gospodarczym oraz psychologicznym motorem reżimu. Dzięki ukrytemu finansowaniu, państwowej kontroli produkcji oraz propagandzie, która czyniła pracę przemysłową patriotycznym obowiązkiem, Niemcy w ciągu kilku lat odbudowały nowoczesną armię, potężne lotnictwo i przemysł przygotowany do wojny totalnej. Gdy w 1939 roku wybuchł konflikt, kraj nie improwizował swojej siły militarnej — przygotowywał ją w ciszy przez ponad dwie dekady.