Mάτια Mου Kλειστά- (Παίρνουμε τη ζωή σαν δεδομένη)

Παίρνουμε τη ζωή σαν δεδομένη, κάθε μέρα περνάει χαμένη, και μόνο στην τελευταία σελίδα του βιβλίου της ζωής μας καταλαβαίνουμε πως έπρεπε να ζούμε με ανοιχτά μάτια

Mάτια Mου Kλειστά


[Verse 1]
Τα πρωινά περνούσαν σαν νερό στα δάχτυλα,
Χωρίς να ρωτήσω τι μένει στην άκρη του καφέ.
Οι ώρες έπεφταν σιωπηλά, σαν φύλλα χωρίς άνεμο,
Κι εγώ με τα μάτια μου κλειστά, στο ίδιο καναπέ.

[Verse 2]
Δεν άκουσα το γέλιο που ξεθώριαζε απ’ τον τοίχο,
Ούτε το τραγούδι της βροχής πάνω στα τζάμια μου.
Περπάτησα δίπλα στο φως, χωρίς να το αγγίξω,
Σκεπασμένος απ’ τη σκιά του αύριο που δεν ήρθε ποτέ.

[Pre-Chorus]
Κι ο καιρός δεν φώναζε — απλά έφευγε χωρίς λόγο,
Αφήνοντας μόνο ερωτήσεις στο κενό του δωματίου.

[Chorus]
Κι όταν φτάσω στο τελευταίο φύλλο,
Θα δω την αλήθεια που δεν είδα ποτέ.
Πως έπρεπε να ζω με μάτια ανοιχτά!


[Verse 3]
Τώρα τα χέρια μου θυμούνται πράγματα που δεν άγγιξα,
Τα πόδια μου τρέχουν σε δρόμους που δεν περπάτησα.
Η καρδιά μου χτυπάει για στιγμές που πέρασαν σιωπηλά,
Σαν να ζούσα μόνο για να περιμένω το τέλος.

[Pre-Chorus]
Κι η ζωή δεν ζητούσε πολλά — μόνο να την κοιτάξω,
Μα την κοίταζα μέσα απ’ το θόλο των συνήθειών μου.

[Chorus]
Κι όταν φτάσω στο τελευταίο φύλλο,
Θα δω την αλήθεια που δεν είδα ποτέ.
Πως έπρεπε να ζω με μάτια ανοιχτά!


Ήμουν εδώ…
Αλλά δεν ήμουν ποτέ παρών.

[Chorus]
Κι όταν φτάσω στο τελευταίο φύλλο,
Θα δω την αλήθεια που δεν είδα ποτέ.
Πως έπρεπε να ζω με μάτια ανοιχτά!