BRENTFORD 3:2 LIVERPOOL – ANATOMIA ROZPADU. SLOT I SZTUKA PRZEGRYWANIA Z GRACJĄ

Nie wiem, czy Arne Slot powinien po tym meczu dziękować Brentford, czy przepraszać ich za uczestnictwo w eksperymencie pod tytułem: „Jak obronić tytuł, zanim ktokolwiek zauważy, że już go nie bronisz.” Liverpool wyglądał jak zespół, który pomylił daty. Momentami miałem wrażenie, że piłkarze wciąż myśleli, że to przedsezonowy sparing z lipca.
Pięć minut. Tyle wystarczyło, by Ouattara rozebrał defensywę The Reds na części. I to po wrzucie z autu. Nie po rożnym, nie po karnym. Po aucie! Wyglądało to tak, jakby Brentford grał w NFL, a Liverpool zapomniał, że wolno używać nóg. Potem wszystko potoczyło się zgodnie z planem katastrofy: chaos w środku pola, brak koncentracji, nerwowe wycofania i znowu kontratak. Znowu gol. Znowu to samo déjà vu, które trwa od września.
Slot może mówić o „procesie”, o „fazie przejściowej” i „adaptacji do nowych struktur”, ale niech spojrzy na tabelę. Cztery ligowe porażki z rzędu, szóste miejsce, Arsenal uciekający o siedem punktów.Brzmi to bardziej jak początek końca niż środek projektu.
Najbardziej niepokojące jest to, że nic się nie zmienia. Po każdej kompromitacji słyszymy o „nauczce”, o „wnioskach”, o tym, że „musimy reagować szybciej”. Tyle że Liverpool reaguje jak student po sesji – z opóźnieniem i z kacem.
Połowa wszystkich straconych bramek w tym sezonie padła po stałych fragmentach.Obrońcy stoją i patrzą, jak piłka przelatuje obok nich, jakby oglądali transmisję z drona. Van Dijk, niegdyś majestatyczny, dziś przypomina Dejana Lovrena z 2014 roku. Kerkez pomimo gola miał gorszy dzień niż biurowa drukarka, która zacina się zawsze wtedy, gdy najpilniej jej potrzebujesz.
A Mamardashvili? Nie wiem, kto wpadł na pomysł, że bramkarz z La Liga, który grał w klubie będącym w permanentnym kryzysie, zapewni spokój obronie Liverpoolu. Wygląda, jakby wciąż szukał instrukcji obsługi własnych rąk. I choć defensywa mu nie pomaga, to Gruzin nie daje żadnego spokoju z tyłu.Rok temu, w podobnym momencie sezonu, bronił Kelleher – ten sam, który dziś stoi w bramce Brentford. Paradoksalnie, wtedy ta bramka wyglądała bezpieczniej.
Brentford zrobił to, co każda rozsądna drużyna robi z Liverpoolem w tym sezonie: ustawił pressing, poczekał na błąd i wbił nóż w otwartą ranę. Proste jak konstrukcja cepa.
W grze Liverpoolu był moment przebłysku. W 89 minucie Salah coś strzelił, coś się ruszyło, kamera złapała jego minę, jakby sam nie wierzył, że to się udało. Ale to tylko pudrowanie trupa. Liverpool wygląda jak zespół, który wygrał z Frankfurtem 5:1 tylko po to, by chwilę później przypomnieć wszystkim, że to było weselisko między czterema pogrzebami. Po niemieckim balu zostały już tylko resztki konfetti i makijaż zombie, który Brentford skutecznie zmył mokrą szmatą realizmu.
Najzabawniejsze – a może najbardziej przerażające – jest to, że Slot wciąż powtarza, że „czas działa na naszą korzyść.” Czas? Ten sam, który właśnie praktycznie wymazał Liverpool z wyścigu o tytuł po dziewięciu kolejkach?
Brentford wygrał zasłużenie. Gospodarze grali mądrze i spokojnie, jak drużyna, która wie, co robi. Liverpool natomiast przypomina dziś człowieka, który próbuje naprawić pralkę, nie odłączając jej od prądu. Iskrzy, dymi i w końcu robi zwarcie.
A w środę, w halloweenowy tydzień, na Anfield zawita Crystal Palace – drużyna, która niczym klaun z czerwonym balonikiem z filmowego „To” już dwa razy w tym sezonie wciągnęła Liverpool pod łóżko: najpierw w karnych o Tarczę Dobroczynności, potem w lidze. Jeśli ktoś jeszcze wierzy w duchy, to niech lepiej włączy ten mecz. Bo jeśli Slot nie odczaruje tego koszmaru, to w listopadzie na Anfield może już nie być żadnego tytułu do obrony – ani trenera, który chciałby jeszcze walczyć z własnymi demonami.
Nie wiem, jak to ująć delikatnie, więc powiem wprost: jeśli to ma być obrona tytułu, to Arne Slot właśnie złożył broń i wyszedł na strzelaninę z plastikową piłą z przebrania Jasona Voorheesa.